“Δε θέλω!.. Ντρέπομαι σου
λέω!” παραπονέθηκα γκρινιάζοντας στη μητέρα μου. Εκείνη όμως ξαναείπε με
μαλακιά φωνή
“Μα αποκριές είναι! Δεν είπαμε,
πως ό,τι και να φορέσεις, θα είναι καλό; Θα σε ντύσουμε νύφη και τη Νάνα
γαμπρό. Έτσι θα είστε και οι δυο σας μια χαρά μασκαρεμένες!”
Εγώ όμως διαφωνούσα τόσο επίμονα, που
έφερα τη μητέρα μου σε δύσκολη θέση.
Διάβαζα για άλλη μια φορά το βιβλίο του ζεύγους Αγγελικής και Δημήτρη Ζαχαρόπουλου « Ο Πύργος με τους Καλικάντζαρους». Και για μια ακόμα φορά διαπίστωσα πόσο ωραίο παραμύθι είναι. Και πόσο έξυπνα γραμμένο! Θα πρέπει, τώρα τα Χριστούγεννα, να το προμηθευτούν όλοι και να το κάνουν δώρο στα παιδιά τους. (Βλ. Εξώφυλλο).
Καθώς λοιπόν τέλειωνα κι αυτή την ανάγνωση, σκέφτηκα ότι ταιριάζει να διαβαστεί και από μεγάλους, και θα έπρεπε να το προμηθευτούν κι αυτοί. Γιατί κι εγώ που το διάβασα 3-4 φορές, μεγάλος είμαι. Δεν είμαι κανένα παιδί! Είμαι πάνω από 40. (Μπορεί και… 140, αλλά ποιος μετράει τώρα!). Και κει που σκεφτόμουνα ότι είναι και επίκαιρο, λέω μέσα μου: «Θα πρέπει να το συστήσω και σε άλλους φίλους, αλλά, αυτό θα το κάνω αργότερα, γιατί τώρα θέλω να δω τις ειδήσεις».