Ένα ρητό του Ηράκλειτου, του τρισμέγιστου και πρώτου των αρχαίων φιλοσόφων, του οποίου ούτε το δέκα επί τοις εκατό των φιλοσοφικών ρήσεων δεν έχουμε στη διάθεσή μας, διδάσκει περισσότερα απ’ ότι έχουμε διδαχτεί μέχρι σήμερα. Και είναι κρίμα το ότι κάθε του λέξη δεν αποτελεί τη δεύτερη φύση μας ή δεν της αποτίνουμε την πρέπουσα σημασία. Μήπως στο “σύγχρονο” αυτό κόσμο αρέσκουμε να πιστεύουμε στη σύμπτωση, στα ευχολόγια, στην τύχη;
Πριν μερικά χρόνια επανέλαβα το ίδιο ρητό σε άρθρο μου, αντιγράφοντας πιστά τον φιλόσοφο και όπως περίμενα δεν υπήρξε αντίδραση από αναγνώστες. Ούτε τώρα δεν αναμένω αντίδραση. Είμαι εξοικιωμένος με το αποτέλεσμα, δεν έχω απαιτήσεις ούτε φρούδες αναμονές. Αλλά πώς μπορώ να κρύβω κάτι που γνωρίζω ότι οπισθοδρομεί την ανθρωπότητα σύμφωνα πάντα με τα προσωπικά μου πιστεύω;
