ΕΝΙΚΟΣ
Δεν τελειώνεις με την Ποίηση
Δεν τελειώνεις με τους Ποιητές
Πάντα θα περιμένουν
τον καιρό
Singular
You don’t come to an end with Poetry
You don’t come to an end with the Poets
They will always wait
the weather
Μια μπάντα πήγαινε σε επαρχιακό παραλιακό δρόμο.
Έπαιζε εμβατήρια. Ένα παιδάκι δεκατέσσερω χρονώ,
με φαρδύ καπέλο και παλιά ρούχα της μουσικής
που έπαιζε τρομπόνι, δεν είδε τη στροφή του δρόμου.
A band on a provincial coastal road
was performing march. A fourteen-year-old boy,
with a wide hat and old clothes for musicians
playing a trombone, didn’t see the road turn.
Τόση έρημος,
λες,
πού πήγε;
Και τώρα δυο κόκκοι άμμου
σ’ αυτήν την κλεψύδρα…
Και τρέχεις έντρομος,
μέσα στη νύχτα
να ψάξεις το ποδήλατο
που σου κλέψανε παιδί.
We adored this Earth so, my Lord
with a love that I am afraid what is waiting us as we depart
is to find our minds thinking only of her
always running back to our own village
Ποιος είναι αυτός που κρύβεται πίσω απ’ τις βραγιές
κι ωστόσο ακούγονται τα βήματά του;
Το νιώθω ότι το κάνει επίτηδες
Τ’ ακούω ολοένα και πιο δυνατά αυτά τα βήματα,
που έρχονται κι έρχονται ως κοντά μου,
κι απάνω που στρέφω να τους μιλήσω μ’ ευγένεια
τα παίρνει και χάνονται το λαμπυρίζον φως,
Στο στόχαστρο του βομβαρδιστικού
χώρα που πρέπει ν’ αλλάξει ηγεσία
αποτυχημένη κυβέρνηση
ν’ αντικατασταθεί
βόμβες και τηλεκατευθυνόμενα βλήματα
θάνατος ακρίβειας σ’ εφαρμογή
εταιρεία αμυντικού εξοπλισμού
σ’ επιφυλακή
Κάποια καμπάνα
από το μακρινό παρελθόν
χτυπάει ακόμα αδύναμα στ’ αυτιά μου.
Η έρημη εκκλησιά
όπου το μισοτελειωμένο κερί
αγνό και μυρωδάτο
Δεν θα το δουν τα μάτια μου
εκείνο το νησί. Δεν πρόλαβα…
Με πρόφτασε ο καιρός που χάλασε,
μ΄ εμπόδισε η φουρτούνα που έπιασε.
«Απαγορεύεται ο απόπλους».
Κι αυτή η κακοκαιρία φαίνεται
πως θα κρατάει για πάντα.
Απαγορεύεται η Φολέγανδρος για μένα,
ακόμα κι αν το επιτρέψει η μπουνάτσα
να αμολήσουν τα καράβια.