Στην αχλή των κεριών, στης άνοιξης τη λιτανεία,
η μοναξιά ρούχο βυζαντινό,
ντύνει ευλαβικά της προσευχής την προσδοκία.
Προσέρχονται τότε οι ευχές, κυράδες της ψυχής,
με μυρωμένη βιολέτα και θυμιατό,
Δεν είναι άρτος
Δεν είναι άνθος
Δεν είναι ζαχαρωτό…
Όμως αλήθεια πώς χορταίνει!
Ως αίσθημα έχει τις βαθμίδες του
Και ως «βρώμα… Αγαθόν, Βέλτιον, Άριστον!»
Τόσο χωνευτικό τελικά ως αμοιβή
που φωτίζει το είναι σου,
λαμπρύνει το πνεύμα σου, ανεπαίσθητα!
Και αν δεν μπορείς να το ιδιοποιηθείς
αν δεν κραυγάζεις τον παιάνα της Νίκης
όταν την γεύεσαι… Αλήθεια… τι πειράζει;
Είναι όμως βέβαιο πως ο Κόσμος
γύρω σου ομορφαίνει,
και το χαμόγελο ενός -όποιου- παιδιού
φουντώνει μέσα σου, το αίσθημα της ευθύνης!
Φεύγει ο Αύγουστος, γλιστρά
μες στα μελτέμια της ψυχής μου
λύνει τους κάβους
αρμενίζει στ’ ανοιχτά.
Τις λέξεις βάφει με το μωβ
της θύμησής μου
ένα τραγούδι αποκοιμιέται
στα βαθιά!
α 1
Κρατάω τον κόσμο ολόκληρο
σ’ ένα κόκκο που ξεχώρισα,
μέσα από την άμμο
και ανασαίνω τον παράδεισο
σ’ ένα μικρό αγριολούλουδο,
που φύτρωσε εδώ χάμω.
α 2 α
Κρύβω μες την παλάμη μου
την απεραντοσύνη
και σε δυο στιγμές μαζί σου
την αιωνιότητα,
Πήρα τα σύνεργα της εφηβίας …
έξω θερίζει η Άνοιξη!
Μέσα βογγάει ο Έρωτας, ο πλάνος,
των παραμυθιών και των αισθήσεων,
του πνεύματος ο άσαρκος και της αλληγορίας.
Έρως παντού, στ’ακρόποδα της μέλισσας,
στην μπάντα των πουλιών,
στη γοητεία των ανέμων….
Χαίρομαι που θα ’ρθεις και φέτος πάλι
Θέλω να ξέρεις πως πολύ το λαχταράω
Δώρα σακούλια να γεμίσεις τη μασxάλη
Όμως να ξέρεις, Άη- Βασίλη μου, πονάω.
Πονώ για τα παιδάκια που πεινούνε
Που μες στους δρόμους τριγυρνούν και ζητιανεύουν
Πονώ για τους τρανούς που δεν πονούνε
Και τι θα πει αγάπη δε μαντεύουν.
Για τους ανθρώπους που σκοτώνονται στους δρόμους
Κι αφήνουν πίσω ορφανά, μάνες και χρέη
Για τους χαμένους μας πικρούς και άδειους χρόνους
Από αγάπη, προσφορά, δόσιμο, ελέη.
Ξένε,
Αν θες να δεις τη Λεβεντιά, τη Δόξα να γνωρίσεις,
σύρε στη χώρα των Θεών, μαζί της να μιλήσεις.
Ρώτα τους κάμπους, τα βουνά, τις ράχες, τα λαγκάδια.
Ρώτα τις πόλεις, τα χωριά, τους βράχους, τα λιθάρια,
για να σου πουν για αντρειά, για λεβεντιά, για θάρρος.
Να δεις πώς μένει άσβεστος της λευτεριάς ο φάρος.