Το χωριό μου ειν’ ολόκληρο δικό μου,
γιατί δεν έχω σπιθαμή στο μερτικό μου.
Όλος ο τόπος κι όλη η γης αλλού ανήκει,
μα το τοπίο είναι δικό μου, δίχως νοίκι.
Γιομάτη από πίκρες και από γλύκες,
ζωή μου, εσύ ήρθες ξάφνου και με βρήκες
και παρόλο που δραχμή δεν σου χρωστάω,
από τα βάθη της καρδιάς σ’ ευχαριστάω.
Κυρίες και Κύριοι, εξομολογούμαι το κρίμα μου.
Σας δηλώνω επισήμως ότι αμάρτησα.
Παρερμήνευσα την εντολή Του.
Και Τον παράκουσα…
Κυρίες και Κύριοι, απολογούμαι ενώπιόν σας.
Θέτω τον εαυτό μου υπό την κρίση σας.
«Αγαπάτε…αλλήλους», Εκείνος είχε πει.
Και δεν το τήρησα.
Ωωωχ! Ωχ καημένο Α-ϊβαλί
Αϊβαλί, Πέργαμε και Ντι-κελί
Αϊβα-α-α-λί, Πέργαμε και Ντι-ι-ι-κελί, (2χ)
αμάν, α-α-μάν, η καρδούλα μου πο-ο-νεί.(2χ)
Τι ευλογία
όταν ένας άνθρωπος
είναι Άνθρωπος!
(Από την Ευαγγελία Πεχλιβανίδου)
Η μνήμη ίσως
να είναι του ορατού
μία πλάνη.
(Από την Τζένη Κουφοπούλου)
Είμαστε τελικά πολύ ρομαντικοί, και το χειρότερο αδιόρθωτοι με την τέχνη. Μπορεί να σπαταλούμε ώρες, μέρες, μήνες και χρόνια σ’ ένα μας καπρίτσιο κατασκευής ενός δημιουργήματος με απώτερο σκοπό να το δούμε κάποια στιγμή ολοκληρωμένο
Στην προκυμαία
Σάββατο δείλι, γύρω στην έξι
στο δρόμο ούτε ψυχή, και έχει βρέξει.
Φουρτούνα η θάλασσα, αγριεμένο κύμα,
καράβια στέλνουνε κινδύνου σήμα…
Όταν ξεκίνησα αυτή την πορεία της “Διασπορικής Λογοτεχνικής Στοάς”, με γνώμονα πάντα τη σωστή αντιπροσώπευση και το σεβασμό της τέχνης, δεν γνώριζα ποια άτομα θα συναντούσα. Δεν ήξερα ποιους ο χρόνος θα φέρει στην πορεία μας.
Μερικοί ήρθαν και απήλθαν, καλή τους ώρα. Μερικοί έδωσαν και πήραν και μετά σίγησαν, τους ευχαριστώ. Μερικοί όμως έμειναν κοντά στην προσπάθεια, πίστεψαν ότι κάτι εδώ συμβαίνει που ίσως αξίζει ν’ αφιερώσουν λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους γι’ αυτό.
Know ye the land of the cedar and vine?
Where the flowers ever blossom, the beams ever shine,
Where the light wings of Zephyr, oppressed with perfume,
Wax faint o’er the gardens of Gul in her bloom;
Where the citron and olive are fairest of fruit,
And the voice of the nightingale never is mute;