Ανοίγω το τετράδιο των προσωπικών μου διαδρομών
και ταξιδεύω…
Σελίδες η μια πάνω στην άλλη.
Γραμμές η μια κάτω απ’ την άλλη.
Λέξεις η μια δίπλα στη άλλη.
Προσεκτικά καλλιγραφημένες… αναμνήσεις.
Η περιπλάνηση βασανιστική.
Το παραμύθι ατέρμονο.
Οι σκέψεις προσωπικές.
Ο κόσμος μάταιος.
Αναρωτιέμαι: ξεπερνιέται η ματαιότητα;
Καλέ μου φίλε,
Έλα,
κατέβα τα σκαλιά
στη γλάστρα άνθισε κόκκινο το λουλούδι…
Πανσέληνος τι θε να πει, κάτ’ απ’ τ’ ανεξίκακο σκοτάδι;
Ότι δεν κοιμάται ο ήλιος, κι ας απέχει η κοντοαυγή;
Μα ούτε κι εγώ μπορώ να κλείσω μάτι
μες στο φεγγαρόφως αυτής της γαλήνιας νύχτας
στα πεντάλευκα δάχτυλα του φεγγαριού
φόρώντας καλοκαιρινή ριγέ μπιτζάμα.
Εμένα τη χώρα μου την έκλεψαν οι φίλοι
Εμένα τη χώρα μου την πούλησαν τ’ αδέρφια μου
Δεν είμαι πλέον απόγονος
Μα ούτε των παιδιών μου πρόγονος.
Απόψε ο κυρ Νοτιάς λυσσομανάει
τραβάει τα ρούχα του και σκάει
κι είναι σαν καυγάς να έχει αρχίσει
στο σπιτικο του να ξεσπάει
Βοές, στριγκλιές, σφυρίγματα
φοβέρες κουβαλάει πάλι
κι άλλα πολλά που δεν χωράνε πιά
στο φουσκωμένο του παχύ τσουβάλι
Κι η κυρά Θύελλα ξεθύμανε κι αυτή
κι απ’ το κακό της πάει να σκάσει
και τον καημό της τον πικρό κοιτάει
κάπου να βρεί να τον σχολάσει
Πολλές φορές σεργιάνισες
στα δρομάκια της ψυχής μου, πατέρα
Σε είδα να χαμογελάς, να στέκεσαι στο κεφαλόσκαλο
ορθός, ηλιοκαμένος με τη δυνατή του Ιούλη αχτίδα
να χαστουκίζει το πρόσωπό σου
Σε είδα κάτω απ’ την κληματαριά με το ροδοκόκκινο
τσαμπί στο χέρι να μοιράζεις αγάπη και ζωή
κι η μάνα δίπλα να μετράει τη χαρά της
Σε είδα να στριφογυρίζεις με τ’ αλέτρι
να γυρνάς απ’ το κηνύγι με το θήραμα στους ώμους
και με το μακρόσυρτο τραγούδι στα χείλια
Τη θάλασσα τη γαλανή την αφροκυματούσα
πήγα να δω τ’ απόγευμα και κει που περπατούσα
στο μυρωμένο δειλινό και στη ξανθή την άμμο
ένα κογχύλι πάτησα το μάζεψα απο χάμω
Σε πέτρα επάνω κάθισα να δω τις ομορφιές του
πώς τάχα να γινήκανε στο σώμα οι πληγές του;
Πάω να κοιμηθώ άϋπνος …
Έξω η πανσέληνος με κοιτάει σαν Παντάνασσα,
σε μακρινή απόσταση που δημιουργεί οικεία,
ένας γιγάντιος Αποστερίτης σε τόσο γόνιμο ύψος
φεγγοβολώντας μες στις συμπληγάδες των συννεφών
και το σεληνόφως με μαγνητίζει ολόσωμα,
είναι σαν να με τρέφει πνευματικός ομφάλιος λώρος,
τροφή ουράνια και προκλητικά φωτεινή.