Αφιερωμένο στο φιλαράκι μου το Σταύρο
Όταν πας για μια βουτιά μες στο Αιγαίο
Στην πράξη δεν πρέπει πολύ να το σκεφτείς
Δίχως ορμές, ούτε κακίες κει να βγεις
Το Αιγαίο πάντ’ αυθόρμητο θα μένει.
Κάνοντας μια βουτιά μες στο Αιγαίο
Τα εγκόσμια θα χάσεις προς στιγμή.
Με το άγχος που αν σε συνοδεύει
Το Αιγαίο θα προσφέρει ξεγνοιασιά.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που γνώρισες την ποίηση; Την πρώτη φορά που ανακάλυψες πόσο εύκολα σε γεμίζει με χυμούς αδοκίμαστους μα κι ακατανίκητους. Τότε που βρισκόσουν καθισμένος σ’ ένα σκαλοπάτι της ψυχής αναπνέοντας τον αέρα της μητέρας θάλασσας, ενώ αυτή κάθε στιγμή και για εκατομμύρια χρόνια αποπειράται να πλημμυρίσει τη στεριά. Εκεί αμέσως έπαιρνες δύναμη, αγνάντευες το κύμα να έρχεται ορμητικό κατά πάνω σου και να σταματάει ήρεμο λίγο πριν από τα πόδια σου. Η ποίηση δεν ήταν δική σου, μα θαρρούσες κάποτε θα την κατακτήσεις. Θα είναι ακόμη τόσο αδρή αυτή η θύμηση.
You’re a silent picture of profound green
offered to a man sublime
instantly adorned in the nick of time
by the morning dew…
But this silent picture of profound blue
thoughts that pitched to a last goodbye
leaving loose all threads in a mystic vie
to a lucky few…
Whilst this silent picture of profound red
a remarkable detachment
in the tenet pure attachment
lives anew…
Oh my silent picture of profound white
coming constantly aberrant and fragile
as eliciting a smile
all from me to you…
Σαν ταξιδιώτες μιας ενδόμυχης ανάγκης
Και σαν αδάμαστοι του Οδυσσέα γόνοι
Ψάχναμε συμφιλίωση με τη θεά Κίρκη
Σε κάποια χώρα να μας δεχτεί συντροφιαστά
Ν’ αποδημήσουμε.
Σαν ταξιδιώτες υπερπόντιας εκστρατείας
Με Θουκυδίδη και Καβάφη παραμάσχαλα
Απ’ την Ιθάκη μας κινήσαμε να φύγουμε,
Κι εκεί που φτάσαμε μας οδηγούσε πεθυμιά
Τόσο παμπάλαια.
Το πώς θα ζήσουμε δεν φοβηθήκαμε
Στο ενσυνείδητο κατάρτι της φυγής δεμένοι
Η κάθ’ ελπίδα χαραγμένο όνειρο των Σάρδεων
Να καίει αδιάκοπα όπως προφήτεψαν Βραγχίδες
Τον πόθο μες στα μάτια μας.
Σήμερα λάγνοι ταξιδιώτες με προνόμια,
Σε θάλασσες αράξαμε που γέμισαν με πλοία,
Κι οι Πέρσες φάνηκαν μιλιούνια στον ορίζοντα
Αναζητώντας από μας την ‘γην και ύδωρ’.
Τώρα τι κάνουμε;
Ποιο άμοιρο συμπόσιο πλέον θα μας χορτάσει
Για να ορμήσουμε ακάθεκτοι επάνω στους βαρβάρους;
Οι αλαλαγμοί πού θ’ ακουστούν της μάχης
Μιας μάχης άνισης: Ελελέυ, Ελελέυ !
Τώρα θα μας σκεπάσουν;
Άραγε κείνη τη δίψα μας κορέσαμε
Των χρυσοφόρων Μήδων τη δύναμη π’ αναζητήσαμε;
Πίνοντας στην πηγή της Κασσοτίδος να διαπρέψουμε
Μήπως μόνο μια αλλαγή στο όνομα κερδίσαμε
Γραμμένο με χρυσά σ’ ένα κιβούρι;
(από τη συλλογή “Μεμπτή Αληγορία” – (c) Ιάκωβος Γαριβάλδης)
στίχοι ποι αφαιρέθηκαν
Ελλήνων προμαχούντες, μη γενναίοι
Ορμές στιγνής κι ακαταμάχητης βιασύνης
Πέρ’ από ρήτρα μιας ασώματης ανάγκης
Εκεί που φτάσαμε μπουνάτσες πια δεν βρήκαμε
Και οι σειρήνες ας ακούγονται γλυκές
Τη μοναξιά την έπιασα παρέα
μιλήσαμε για τα παλιά και τα ωραία
για τη ζωή που πολεμάμε και
για τους σταυρούς που κουβαλάμε
Της χάιδεψα λιγάκι τα μαλλιά
κι αυτή με κοίταξε με μάτια λαμπερά
με τράβηξε απ’ το χέρι ..
“μείνε κοντά μου εσύ, κανένας δεν με θέλει”
Σε ύψη ανεβήκαμε αντάμα
σε τόπους που για χρόνια έκανα τάμα
μαζί τραβήξαμε χωρίς μιλιά
επάνω στο χαρτί μια πινελιά
Μαζί διαβήκαμε τ’ ονείρου τη σπηλιά
για να μας πάει σε πελάγη μακρυνά
“έλα παρέα έλα…..
γέλα γλυκειά μου, γέλα…”
Τη μοναξιά την πότισα το νέκταρ των Θεών
γουλιά, γουλιά και ύμνο στο Δημιουργό
και στου Νταλάρα το ρεμπέτικο
ρίξαμε και δυό στροφές απο ζεϊμπέκικο!
Τα όνειρα στήσανε τρελλό χορό
στο ξεραμένο περιβόλι
κι οι πεταλούδες κούνησαν
τα τσαλακωμένα φτερά τους
Τραγούδι τρελλό ακούστηκε
ξεφάντωμα παντού
χέρι-χέρι φέρνουν κύκλους
στην κοιμισμένη ψυχή
Με χίλια χρώματα στα φτερά
κόκκινα, κίτρινα, πράσινα
κι άλλα… κι άλλα…
δραπετεύουν απ τη φυλακή
Άνοιξαν οι πόρτες της ψυχής
φάνηκε ήλιος φωτεινός
το φως δυνατό στα μάτια τους
κρυώνουν ακόμα…
Μα ατενίζουν με πίστη το Αύριο!
For months I have watched you,
Leafless, with winter upon you,
Yet, you indestructibly stood there,
Giving me hope with each new leaf
Appearing under the spring sun.
You became a force in my life,
Your aged branches overhanging my door,
You spoke of a past age when you were planted
In the large grounds of a white mansion.
You grew strong and watched a generation go by.
Then they built a wall by your side;
The lawn you had graced was too valuable now.
But you grew to the side,
And spread your branches to my door.
Your companions – the birds,
Found their home in your boughs,
Bringing music and life in their call.
Now you have proven your strength of survival,
And cast your beauty for me to behold,
A stern reminder of nature the essence,
You must fall.
I will remember when you stood tall,
Overhanging my door.
ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
(Εκδόσεις Ναυτίλος, 1998, Αυστραλία)
Από τη μακρινή Αυστραλία μας έρχεται ένας ούριος δημιουργικός άνεμος πολιτισμού. Η ελληνική παροικία της Αυστραλίας εξελίσσεται σ’ ένα αξιόλογο πνευματικό, πολιτιστικό, καλλιτεχνικό και επιχειρηματικό κέντρο του απόδημου ελληνισμού. Και επιβεβαίωση αποτελεί και η επικολυρική ποίηση «’74 υπό σκιάν» του Ιάκωβου Γαριβάλδη, Προέδρου του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας.
Η κυπριακή τραγωδία δεν άφησε ασυγκίνητο τον απόδημο ελληνισμό. Μούσα του ποιητή, το μεγαλείο της «ανυπόστατης» κυπριακής ψυχής. Αυτή θα χρησιμεύσει ως έμπνευση στον ποιητή για τη θεατή, αλλά και την αθέατη πλευρά του θεάτρου της εισβολής του Αττίλα.
