http://sandshade.com/2016/10/10/10-reasons-why-every-girl-should-start-windsurfing/ Μετράω τη μοναξιά με μίλια παλιών χωματόδρομων
φιγούρα άκομψη μισοσβησμένων σελίδων.
Γυρεύω ιστορίες Χριστουγέννων, αφορμή για χαρά.
Φαντάζομαι χιονάνθρωπους που λάθεψαν
και κατέβηκαν στην έρημο ψάχνοντας την καλή τους,
λιώνοντας κάθε φορά κι ένα κομμάτι τους απ’την έλλειψη.
Οι σπαραγμοί φιλάνε την οθόνη
Παρελαύνουν θάνατοι
Χαιρετάμε στρατιωτικά
Buy Diazepam From India Τα μάτια λευκά σεντόνια
Έτοιμα να τυλίξουν Μεσσίες και νεκρούς
Ένα παιδί γυμνό
Γυρεύει χώρα να ντυθεί
Buy Real Valium Online Νο comment
Οδύρεται μια πυρκαγιά
Καίγονται δρόμοι
Αχνίζουν χωρισμούς
No comment
http://sandshade.com/shop/?olsPage=cart'" Aκουμπάς ένα κεφάλι στα χέρια μου
Σκέψου μου λες
Ακουμπάς και μια καρδιά
Νιώσε μου λες
Μην είσαι άγαλμα
Κρύο το μάρμαρο
Όμως το βλέμμα σπίρτο
Ανάβει τη φωνή
Ψηλάφισε αυτό που όλο φεύγει
Βρες τον διακόπτη
Φωταγώγησέ μας
Buying Valium Online Legal Μας βλέπεις έξω από την οθόνη;
Μπορείς τώρα να μιλήσεις
http://anitaanand.net/uncategorized.zip http://bassenthwaite-reflections.co.uk/wp-cron.php?doing_wp_cron=1597437457.8240749835968017578125 Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου (2020)
ανέκδοτο
Αχ, βρε Φρειδερίκο!…Τι κρίμα, τότε, να μην έχεις έρθει εδώ:
Και σ’ ένα καπηλειό στον Πειραιά, να συναντούσες λέει, τον Αρθουράκο·
πού δεν επήγε στο Χαράρ εντέλει, μα είχε ξεμείνει εδώ κι αυτός…
Να πίνατε λέει μαζί,
ρετσίνα δυο σας, ούζα και τσίπουρα· που δεν είχατε πιεί ποτέ ξανά,
με ψητό χταποδάκι, χοχλιούς, χόρτα, οβελίες,
κι άλλους μεζέδες που δεν είχατε ξαναφάει ποτέ· μα σας τρελαίναν.
Ν’ ακούγατε ρυθμούς και μουσικές που δεν είχαν μπει ποτέ στ’ αυτιά σας,
μα νιώθατε τώρα να κυλούν στο αίμα μέσα, με κάθε χτύπο τής καρδιάς μαζί.
Κι ανηφορίζοντας στην Αθήνα μετά, κάποια στιγμή· εκεί στη Δεξαμενή κοντά,
να συναντούσατε, λέει, τον κυρ-Αλέξανδρο,
που μετέφραζε “Το έγκλημα και η τιμωρία” τότε.
Αχ, βρε Φρειδερίκο· τι πήγες και τρελάθηκες…
Κι ο άλλος εσώπασε, πουλώντας καφέδες στο Χαράρ…
Κι ο κυρ-Αλέξανδρος έμεινε μόνος: Ψέλνοντας, μόνος, μεθυσμένος…
http://bassenthwaite-reflections.co.uk/xmlrpc.php ©Αλέξανδρος Αδαμόπουλος
Αθήνα 22 Δεκεμβρίου 2020
alexadam48@hotmail.com
Buy Zepose Valium Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου
Θαλασσογέννητοι καημοί, ηλιολουσμένοι πόθοι
τη ρότα σου την κράτησαν με τον αυγερινό
τον στόχο δεν τον ξέχασες του ονείρου τον τρανό
τι κι αν σε χτύπησαν βροντές, από μακράν κι αυτόθι
ο ελληνισμός διεσώθη
με λόγο φωτεινό.
http://blog.leedsforlearning.co.uk/wp-cron.php?doing_wp_cron=1597258830.6456420421600341796875' Φουρτουνιασμένοι άνεμοι σε έσπρωχναν στον πάτο
κι αφηνιασμένοι κεραυνοί σε έπληξαν σκληρά
τον πόθο δεν τον έσβησες, τα όσια κι ιερά
με όπλο το χαμόγελο, απλό, καλοσυνάτο
με φως πού ’ναι γιομάτο
κι αγάπη, σταθερά.
Buy Indian Valium Online Απ’ το ζενίθ του ουρανού, αστέρι μέσα στ’ άστρα
που η πνοή σου φώτιζε το σκότος των λαών
κλονίστηκες και γεύτηκες το όξος των σκιών
μα κράτησες μες στην ψυχή της ξαστεριάς τα κάστρα
της λευτεριάς βυζάστρα,
μήτηρ των ιδεών.
Και τώρ’ αστρόλαμπρη ξανά στου ήλιου τ’ ανηφόρι
τι κι αν οι σκοτεινόφεγγοι, οι μολευτές της γης
πασχίζουν να λαβώσουνε το φέγγος της αυγής
ηλιόπρεπη Ελλάδα μου, εσύ, γαλάζια κόρη
στον ήλιο βάζεις πλώρη
άστρο της χαραυγής!
21/5/2020
Buy Shalina Diazepam Ιωάννης Παναγάκος
Βραβείο Λογοτεχνίας 2020
Κάθεται αγνάντια στη θάλασσα. Και αφουγκράζεται τον ερχομό της ως τις άκρες των ποδιών του. ΄Ετσι όπως τότε που ήτανε παιδί και βούλιαζε στο χρυσό όνειρο της Αμμοχώστου. Τότε μιλούσε με τη θάλασσα μια άλλη γλώσσα, παιδική. Της έλεγε για τα όνειρά του κι εκείνη άκουγε ήρεμη σαν λάδι τα φτερουγίσματα των λόγων του. Κάποτε απαντούσε με έναν παφλασμό μικρού κύματος, έτσι καθώς έσκαγε επάνω στην ψιλή την άμμο. Και τότε του φαινόταν πως το αποτύπωμά του έγραφε λέξεις σαν πανιά , έτοιμα να τον ταξιδέψουν σε όσα ονειρευόταν. Μετά, λες και γύρευε ένα βάφτισμα για κάθε καινούρια αρχή του, ορμούσε μέσα στο νερό, φωνάζοντας με ενθουσιασμό για όλα τα θαύματα που του έταζε χαμογελώντας το μέλλον.
Αυτά τότε, στα δέκα του χρόνια, με δυο μάτια ήλιους, με δυο μάγουλα σαν ώριμα κεράσια, με χέρια λευκά σαν κρίνοι που προσμένανε να ανοίξουνε στο φως. Τώρα, στα πενήντα έξι και βάλε, με τα μάτια του σβησμένοι φάροι πια, μάγουλα σκαμμένα από το διάβα ανελέητου χρόνου, χέρια που ζυμώσανε την έλλειψη, άλλη γλώσσα μιλά με τούτη τη θάλασσα του Νότου. Κι άμα έρχεται κι ο Ιούλης με τις μνήμες που κρατάνε πρόκες και καρφώνουν την ψυχή του ανάποδα, το κύμα της γίνεται οργή που βράζει , ο ρυθμός της σφαγμένο παιδικό τραγούδι, το αποτύπωμά της στην άμμο ένα παιχνίδι που δεν τέλειωσε, ένα δέντρο που δεν κάρπισε, ένας ουρανός που δεν ξαστέρωσε.
Και φέτος μπήκε ένας Νοέμβρης χειμερινός. Φυλλοβόλα όσα έθρεψε μυστικά σαν όνειρα τις νύχτες. Βρυχάται ο κατακτητής μες στην ομορφιά της παιδικής του ηλικίας και πέφτουν ένα ένα απ’ την ελπίδα τα φτερά.
Παίρνει ένα βότσαλο, το κρατάει μηχανικά στο χέρι, το ζυγιάζει. Μετά κοιτάει κατά τον ορίζοντα. Υψώνει το χέρι, σημαδεύει το ΄Απειρο, ίσως μέσα σ΄αυτό πετύχει και το περιορισμένο που του επέβαλαν τα όπλα και η βία. Σημαδεύει ξανά και ξανά, ματώνει, όμως, μονάχα τις μνήμες. Και τότε λες και βγαίνει από τον βυθό μια ξεχασμένη γοργόνα. Τον κοιτάζει χωρίς να μιλά, περιμένει το ξέσπασμά του. « Ζει ο Βασιλιάς που κρύβω μέσα μου;» τη ρωτά. « Ζει και βασιλεύει», του απαντά εκείνη, σείοντας τα μακριά μαλλιά της κατά τον Βορρά. «Μην κοιτάς που κάποτε κουράζεται μες στη μεγάλη πορεία. Μη λογαριάζεις πως κοιμάται κάτω από άλλο δέντρο, πως ξεδιψά σε άλλη πηγή. Μη χάνεσαι, μην ξεχνιέσαι. Μη φοβάσαι και μην απελπίζεσαι. Ζήσε και περίμενε».
Αυτά του λέει κάθε φορά η γοργόνα και χάνεται πάλι στην άβυσσο του νου του. Κάποια στιγμή νιώθει τον ήλιο να βάφεται με όλα τα χρώματα της αποχώρησης. Ακόμα μια νύχτα πολιορκεί τη δική του. Λέει να μην ενδώσει. Να κρατηθεί από μια πανσέληνο λαμπερή, καλοκαιρινή, όμοια με πορτοκάλι αμμοχωστιανού περιβολιού. Και τότε, θες από θαύμα θες από θέληση, τα ροζιασμένα χέρια του γίνονται πάλι κρίνοι λευκοί, έτοιμοι να γεννήσουν τον Σωτήρα της Γης του.
Pipina D. Elles
Buy Diazepam England 2. Καλή μου φίλη…
Καλή μου φίλη…
Τα νέα σου στενόχωρα…
Βρίσκομαι τόσο μακριά!
Θα ήθελα να πω κάτι καλό,
λίγη χαρά να δώσω!
Ίσως τα λόγια περισσεύουν
στις αιχμηρές του πόνου
τις στιγμές!
Ίσως να μην παρηγορούν!
Μπορεί και να πληγώσουν!
Γινόμαστε απάνθρωποι
στον πόνο τον μεγάλο!
Εγωιστές… μισούμε την
επικοινωνία,
το σκάλισμα για το ξερρίζωμα
του πόνου!
Μαζωχιστές δεν βλέπουμε
πως κάποιοι σπεύδουν εθελοντικά…
γενναιόδωροι στον χρόνο τους
στην προσφορά τους,
να μας παρηγορήσουν!
Η χαρά σαν μοιράζεται
γίνεται διπλή
και η λύπη σώνεται… μεσιάζει!
Κι εμείς σαν πληγωμένα ζωντανά
κλεινόμαστε στα ένδον, στο εγώ
ξεχνούμε η ζωή πως συνεχίζεται!
3/11/‘20
Pipina D. Elles
http://vincenttechblog.com/wp-cron.php?doing_wp_cron=1597240756.6774389743804931640625 Η γυναίκα και ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ
Παρόμοια με όλα όσα αφορούν την φυσική ανατροφή και εκπαίδευση εν γένει του ανθρώπου, ο Ρουσσώ σε σχέση με την γυναίκα, ακολουθεί μία συμπαθητική γραμμή και την παρουσιάζει από την πλευρά της φύσης της με τον πιο άψογο τρόπο. Έτσι στο 5ο βιβλίο του υπό τον τίτλο «Σοφία» ή «η Γυναίκα», αναλύει τις πλευρές του χαρακτήρα της, έτσι όπως την έπλασε η φύση της και τον ρόλο της εκπαίδευσης στην διαμόρφωση αυτού.
Οι φυσικές αντιδράσεις της γυναίκας είναι χαρακτηριστικές του φύλου της και μόνο ο χώρος όπου γεννιέται και εκπαιδεύεται είναι δυνατόν να αλλοιώσουν κάποιες από τις φυσικές της ροπές. Γράφει λοιπόν στο εξαιρετικό βιβλίο του «Αιμίλιος»:
«Έτσι η δεσποινίς ντε λ’ Ανκλό θεωρείται σαν ένα θαύμα. Λένε πως περιφρονώντας τις αρετές του φύλου της, είχε κρατήσει τις αρετές του δικού μας (του ανδρός): επαινούν την ειλικρίνεια και την ευθύτητά της, τη συνέπεια στις δοσοληψίες της, την πίστη της στη φιλία· τέλος για να ολοκληρώσουν τη λαμπρή εικόνα της, λένε πως είχε γίνει άντρας. Ωραία. Όμως παρ’ όλη τη φήμη της, αυτόν τον άντρα, ωστόσο, δεν θα τον ήθελα ούτε για φίλο μου ούτε για ερωμένη μου.
Αντίθετα ο Νίτσε γράφει: «Κι η γυναίκα πρέπει να υπακούει αν θέλει να βρει ένα βάθος στην επιφάνειά της. Η φύση της γυναίκας είναι επιφανειακή, μια μεταλλασσόμενη, ταραγμένη επιφάνεια ρηχών νερών.
Μα η φύση του άντρα είναι βαθιά, το ποτάμι του βουερό μεσ’ από τις υπόγειες σπηλιές: η γυναίκα νιώθει τούτη τη δύναμη, μα δεν μπορεί να την καταλάβει.»
Αυτές οι μαρτυρίες αποκαλύπτουν ότι η γυναίκα τον 16 αι. (Ρουσσώ) δεν είχε ακόμη την δυνατότητα να σταθεί στην κοινωνία της εποχής ως δυναμική οντότητα. Τα πειράματα εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα και ο σπουδαίος παιδαγωγός τονίζει ετούτη την εκ φύσεως αδυναμία της, με συμπάθεια και κατανόηση. Και παρά το γεγονός ότι απέχουμε παρασάγγας από εκείνη την μακρινή εποχή, η γυναίκα, ως Νεάνις, Σύζυγος, Μητέρα, εκ φύσεως, και παρά την άνοδό της στα κοινωνικά στρώματα μέσω της παιδείας της, παραμένει το ευαίσθητο, αδύνατο φύλο, προς σωτηρία της οικογένειας και της κοινωνίας εν γένει.
Αντίθετα ο Νίτσε που έζησε πολύ αργότερα (γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1844), ακολουθεί μία σκληρή γραμμή ως προς την άποψή του για το θήλυ, παρόμοια και ο Μπερξόν (Bergson Henri) που υπήρξε καθηγητής του Ν. Καζαντζάκη, στην Σορβόννη. Σημαντικό είναι το έργο του: The Two Sources of Morality and Relegion, (N. York, 1935) Ο Μπερξόν λοιπόν κάποια στιγμή, κατονομάζει κάποιες θαυμάστριές του, που περιμένουν να τον δουν από κοντά, όρνιθες, απλά κότες! Αυτά είναι μόνο μερικά δείγματα σε σχέση με την αντίληψη μερικών μόνο διασήμων ανδρών, από τα πολλούς υπέρ ή κατά της γυναίκας. Όμως οι γυναίκες αντιλαμβάνονται αυτή την μαχητικότητα εκ μέρους μερικών διανοούμενων! Η μερίδα της ως συζύγου και μητέρας εδραίωσε την θέση της στην κοινωνία και μετά τους αγώνες της για την απελευθέρωσή της από τις πολλαπλές αρνητικές αντιλήψεις, κατόρθωσε και βρήκε αν όχι την τέλεια θέση της στην κοινωνία, την αποδοχή της ως ισότιμο μέλος της. Το ισχυρό φύλο βλέποντάς την να επιχειρεί να απομακρυνθεί από την άλλοτε μειονεκτική θέση της, την κατηγόρησαν και την πολέμησαν ποικιλοτρόπως!
Πιθανόν να έχετε διαβάσει το θεατρικό έργο του περίφημου, Όσκαρ Γουάϊλντ, «Α Woman of no Importance!»
Αναμφίβολα πρόκειται για ένα τεράστιο κεφάλαιο με το οποίο ασχολήθηκαν ειδήμονες και λογοτέχνες που είτε τάσσονται υπέρ της γυναίκας είτε στέκονται απέναντί της με διάθεση μομφής! Και φυσικά η γυναίκα ως άνθρωπος δεν είναι τέλεια! Ωστόσο και ίσως περισσότερο από άλλους στην εποχή του, ο Αριστοφάνης, προσπάθησε να υποστηριχτούν οι γυναίκες στην Αθηναϊκή Κοινωνία, με τις κωμωδία του: «Εκκλησιάζουσαι», ενώ με την «Λυσιστράτη», υποστηρίζει την αντίδραση της Αθηναίας, για τον Πελοπννησιακό πόλεμο!
Το παράξενο είναι, ότι οι άνδρες όπως και οι γυναίκες γεννήθηκαν από… την γυναίκα!
Κάθεται αγνάντια στη θάλασσα. Και αφουγκράζεται τον ερχομό της ως τις άκρες των ποδιών του. ΄Ετσι όπως τότε που ήτανε παιδί και βούλιαζε στο χρυσό όνειρο της Αμμοχώστου. Τότε μιλούσε με τη θάλασσα μια άλλη γλώσσα, παιδική. Της έλεγε για τα όνειρά του κι εκείνη άκουγε ήρεμη σαν λάδι τα φτερουγίσματα των λόγων του. Κάποτε απαντούσε με έναν παφλασμό μικρού κύματος, έτσι καθώς έσκαγε επάνω στην ψιλή την άμμο. Και τότε του φαινόταν πως το αποτύπωμά του έγραφε λέξεις σαν πανιά , έτοιμα να τον ταξιδέψουν σε όσα ονειρευόταν. Μετά, λες και γύρευε ένα βάφτισμα για κάθε καινούρια αρχή του, ορμούσε μέσα στο νερό, φωνάζοντας με ενθουσιασμό για όλα τα θαύματα που του έταζε χαμογελώντας το μέλλον.
Αυτά τότε, στα δέκα του χρόνια, με δυο μάτια ήλιους, με δυο μάγουλα σαν ώριμα κεράσια, με χέρια λευκά σαν κρίνοι που προσμένανε να ανοίξουνε στο φως. Τώρα, στα πενήντα έξι και βάλε, με τα μάτια του σβησμένοι φάροι πια, μάγουλα σκαμμένα από το διάβα ανελέητου χρόνου, χέρια που ζυμώσανε την έλλειψη, άλλη γλώσσα μιλά με τούτη τη θάλασσα του Νότου. Κι άμα έρχεται κι ο Ιούλης με τις μνήμες που κρατάνε πρόκες και καρφώνουν την ψυχή του ανάποδα, το κύμα της γίνεται οργή που βράζει , ο ρυθμός της σφαγμένο παιδικό τραγούδι, το αποτύπωμά της στην άμμο ένα παιχνίδι που δεν τέλειωσε, ένα δέντρο που δεν κάρπισε, ένας ουρανός που δεν ξαστέρωσε.
Και φέτος μπήκε ένας Νοέμβρης χειμερινός. Φυλλοβόλα όσα έθρεψε μυστικά σαν όνειρα τις νύχτες. Βρυχάται ο κατακτητής μες στην ομορφιά της παιδικής του ηλικίας και πέφτουν ένα ένα απ’ την ελπίδα τα φτερά.
Παίρνει ένα βότσαλο, το κρατάει μηχανικά στο χέρι, το ζυγιάζει. Μετά κοιτάει κατά τον ορίζοντα. Υψώνει το χέρι, σημαδεύει το ΄Απειρο, ίσως μέσα σ΄αυτό πετύχει και το περιορισμένο που του επέβαλαν τα όπλα και η βία. Σημαδεύει ξανά και ξανά, ματώνει, όμως, μονάχα τις μνήμες. Και τότε λες και βγαίνει από τον βυθό μια ξεχασμένη γοργόνα. Τον κοιτάζει χωρίς να μιλά, περιμένει το ξέσπασμά του. « Ζει ο Βασιλιάς που κρύβω μέσα μου;» τη ρωτά. « Ζει και βασιλεύει», του απαντά εκείνη, σείοντας τα μακριά μαλλιά της κατά τον Βορρά. «Μην κοιτάς που κάποτε κουράζεται μες στη μεγάλη πορεία. Μη λογαριάζεις πως κοιμάται κάτω από άλλο δέντρο, πως ξεδιψά σε άλλη πηγή. Μη χάνεσαι, μην ξεχνιέσαι. Μη φοβάσαι και μην απελπίζεσαι. Ζήσε και περίμενε».
Αυτά του λέει κάθε φορά η γοργόνα και χάνεται πάλι στην άβυσσο του νου του. Κάποια στιγμή νιώθει τον ήλιο να βάφεται με όλα τα χρώματα της αποχώρησης. Ακόμα μια νύχτα πολιορκεί τη δική του. Λέει να μην ενδώσει. Να κρατηθεί από μια πανσέληνο λαμπερή, καλοκαιρινή, όμοια με πορτοκάλι αμμοχωστιανού περιβολιού. Και τότε, θες από θαύμα θες από θέληση, τα ροζιασμένα χέρια του γίνονται πάλι κρίνοι λευκοί, έτοιμοι να γεννήσουν τον Σωτήρα της Γης του.
http://bankholidays-2019.co.uk/holidays/2019-06-09/?ajaxCalendar=1 Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
