Μου λείπουν τα παλιά επιστολόχαρτα…
Διάφανα, λεπταίσθητα, κάτω απο στρογγυλά γράμματα ψυχής.
Μελάνια σε καλλίγραμμες πένες, να χαράζουν απαλά τη σκέψη, το όνειρο,
τις κυράδες λέξεις, πάνω στο σώμα του χαρτιού, να λικνίζεται η αφή πάνω στα γράμματα,
στην μυρωδιά που λεξιπλάθει ,μεταφέροντας κρυφές αισθήσεις !
Γυρεύω να φιλήσω τρυφερά, το χέρι που γράφει με το βλέμμα ριγμένο πάνω στις συλλαβές,
να φωλιάσει εντός μου όλη η παρουσία, που κατέχει τούτη η γραμματοσειρά, τούτη η ύπαρξη.
Με ρίχνει αυτή η οχλαγωγία
με φθείρει αυτή η καθημερινότητα
με βλάπτει η εγωλατρία
ο πόνος του αβέβαιου, του αύριο
με ρίχνει κι η επίκτητη η τάση
προς το ασύμβατο συμφέρον… ολοταχώς.
Ντράπηκε ο έρως του κορμιού
στον ίσκιο των ρυτίδων.
Σύρθηκε αργά, βουβάθηκε
στην άμπωτη του χθες…
Μα πώς να ζήσει τ’ όνειρο
σε άνυδρη ροή.
Ψάχνω να βρω κάτι για να
στο συγχωρήσω
και δεν βρίσκω τίποτα. Και
ψάχνω… Και ψάχνω…
Όλη τη νύχτα ψάχνω. Μάταια…
Δεν υπάρχει κάτι
που να έχεις κάνει σε βάρος μου.
Σου τόχω πει από καιρό
πως να σε φτάσω δεν μπορώ
ψηλά στο πέταγμά σου
Έχω κομμένα τα φτερά
και μου την κλέβουν τη χαρά
για να βρεθώ κοντά σου
Πώς έγινε Ναι
Τόσο μεγάλο Όχι
Μ’ αμνημοσύνη !
Πηγές των Πρεσπών
Άνανδροι και μωροί
Σας ονείδισαν.
Η αδελφή σου
Στοιχειώθηκε στις Πρέσπες
Μεγαλέξανδρε.
Οι λέξεις μου, σιγά-σιγά
μορφές αγαπημένων παίρνουν…
Βλέμματα σαν ανατολή,
χαμόγελα με περιγράμματα
από αρχαία παραμύθια,
ανάσες με άγιες ευωδιές
απ’ των παιδιών τα χείλη…
Αφήνεις τη ρέμβη τ’ ονείρου στο μαξιλάρι
για να διαβάσεις ένα ποίημα σε βάθος
Δίπλα το κεράκι με άρωμα βανίλιας
χρωματίζει το χοντρό τετράδιο των δακρύων
με κύκλους καιρών αξεπέραστων
Το κάνει παραμύθι αδιάβαστο
με την πονεμένη βασιλοπούλα του κοιμισμένη
σε αδειανά σατέν σεντόνια
Άγιο σώμα ανθρώπινο…
με τις ανάγκες και τα μυστικά σου.
Σ’ακούω χρόνια τώρα να μιλάς,
μιαν άλλη γλώσσα της σιωπής,
χωρίς κανόνες και σημάδια στίξης,
με μια γραμματική ανώτερη των
υπερθετικών,