Και ξαφνικά, πήρε να βρέχει, η φύση αλλάζει φορεσιά,
μα η σκέψη μου, σε σένα τρέχει, με τη στολή, τη θαλασσιά.
Τα φύλλα παίρνουν χρώμα, καφέ- κιτρινωπό
κι απλώνονται σαν στρώμα στο χώμα το νωπό.
Κι εγώ με γεύση νοτερή στο στόμα, ψελλίζω γνώριμο σκοπό.
ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΩΤΗ
Στο ταξίδι της πλώρης, που ανοίγεται εμπρός,
το άγνωστο, αρμενίζει καθάριο.
Τι κι αν στέκω, βυθισμένος σ’ αυτό,
είναι μακρύς ο δρόμος, της σύντομης ανάσας,
που πάλλεται, που πάλλεται, στο ρυάκι του λόγου,
της αγίας Σιωπής.
κι αν η ζωή που διάλεξα
κι αν οι πράξεις που έπραξα
κι αν οι αρχές που δεν ετήρησα
κι αν οι αξίες που καταστρατήγησα
κι αν οι πορείες που τράβηξα
κι αν οι όρκοι που επάτησα
Ψάχνω να βρω κάτι για να
στο συγχωρήσω
και δεν βρίσκω τίποτα. Και
ψάχνω… Και ψάχνω…
Όλη τη νύχτα ψάχνω. Μάταια…
Δεν υπάρχει κάτι
που να έχεις κάνει σε βάρος μου.
Σου τόχω πει από καιρό
πως να σε φτάσω δεν μπορώ
ψηλά στο πέταγμά σου
Έχω κομμένα τα φτερά
και μου την κλέβουν τη χαρά
για να βρεθώ κοντά σου
Καλοκαίρι, κι η ζωή ομορφαίνει
όλα γύρω, μοιάζουνε χαρωπά,
ο ήλιος την καρδιά σου ζεσταίνει
κι ο Έρωτας θεός, τα βέλη του σκορπά.
Μοίρα καλή, τόσα σου έχει χαρίσει,
συμπόνια, αγάπη κι ομορφιά
με καλοσύνη, η φύση σ’ έχει προικίσει
και σ’ έχει ντύσει μ’ αστέρια χρυσαφιά.
Άννα, δεν είναι η βροχή που σου χαράκωσε το βλέμμα,
είναι που είσαι μοναχή κι αν τ’ αρνηθείς θα είναι ψέμα.
Ξέρω, ξέρω το δάκρυ το καυτό άμα το δω σε μάτια ξένα.
Άννα, γιατί να σου κρυφτώ, είμαι μονάχος σαν κι εσένα.