Καλοκαίρι, κι η ζωή ομορφαίνει
όλα γύρω, μοιάζουνε χαρωπά,
ο ήλιος την καρδιά σου ζεσταίνει
κι ο Έρωτας θεός, τα βέλη του σκορπά.
Μοίρα καλή, τόσα σου έχει χαρίσει,
συμπόνια, αγάπη κι ομορφιά
με καλοσύνη, η φύση σ’ έχει προικίσει
και σ’ έχει ντύσει μ’ αστέρια χρυσαφιά.
Άννα, δεν είναι η βροχή που σου χαράκωσε το βλέμμα,
είναι που είσαι μοναχή κι αν τ’ αρνηθείς θα είναι ψέμα.
Ξέρω, ξέρω το δάκρυ το καυτό άμα το δω σε μάτια ξένα.
Άννα, γιατί να σου κρυφτώ, είμαι μονάχος σαν κι εσένα.
Το χωριό μου ειν’ ολόκληρο δικό μου,
γιατί δεν έχω σπιθαμή στο μερτικό μου.
Όλος ο τόπος κι όλη η γης αλλού ανήκει,
μα το τοπίο είναι δικό μου, δίχως νοίκι.
Γιομάτη από πίκρες και από γλύκες,
ζωή μου, εσύ ήρθες ξάφνου και με βρήκες
και παρόλο που δραχμή δεν σου χρωστάω,
από τα βάθη της καρδιάς σ’ ευχαριστάω.
Κυρίες και Κύριοι, εξομολογούμαι το κρίμα μου.
Σας δηλώνω επισήμως ότι αμάρτησα.
Παρερμήνευσα την εντολή Του.
Και Τον παράκουσα…
Κυρίες και Κύριοι, απολογούμαι ενώπιόν σας.
Θέτω τον εαυτό μου υπό την κρίση σας.
«Αγαπάτε…αλλήλους», Εκείνος είχε πει.
Και δεν το τήρησα.
Τρία από τα δεκαοκτώ κομμάτια βασισμένα στο βιβλίο της Ευαγγελίας Πεχλιβανίδου “Προσφυγιά – Αρμονίας Κατάλυση” τα οποία παρουσιάστηκαν σε συναυλία στην αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Ωωωχ! Ωχ καημένο Α-ϊβαλί
Αϊβαλί, Πέργαμε και Ντι-κελί
Αϊβα-α-α-λί, Πέργαμε και Ντι-ι-ι-κελί, (2χ)
αμάν, α-α-μάν, η καρδούλα μου πο-ο-νεί.(2χ)
Τι ευλογία
όταν ένας άνθρωπος
είναι Άνθρωπος!
(Από την Ευαγγελία Πεχλιβανίδου)
Η μνήμη ίσως
να είναι του ορατού
μία πλάνη.
(Από την Τζένη Κουφοπούλου)
Τηνε ‘λέγαν Ρόζα-Άλμπα, κι όπως χόρευε τη Σάμπα
μόνο για το χατίρι μου,
ξάφνου απ’ της ψυχής την άκρη, πνίγηκε καυτό ένα δάκρυ,
στο παγερό ποτήρι μου.
Μετάφραση του έργου του