Το χωριό μου ειν’ ολόκληρο δικό μου,
γιατί δεν έχω σπιθαμή στο μερτικό μου.
Όλος ο τόπος κι όλη η γης αλλού ανήκει,
μα το τοπίο είναι δικό μου, δίχως νοίκι.
Γιομάτη από πίκρες και από γλύκες,
ζωή μου, εσύ ήρθες ξάφνου και με βρήκες
και παρόλο που δραχμή δεν σου χρωστάω,
από τα βάθη της καρδιάς σ’ ευχαριστάω.
Κυρίες και Κύριοι, εξομολογούμαι το κρίμα μου.
Σας δηλώνω επισήμως ότι αμάρτησα.
Παρερμήνευσα την εντολή Του.
Και Τον παράκουσα…
Κυρίες και Κύριοι, απολογούμαι ενώπιόν σας.
Θέτω τον εαυτό μου υπό την κρίση σας.
«Αγαπάτε…αλλήλους», Εκείνος είχε πει.
Και δεν το τήρησα.
Τρία από τα δεκαοκτώ κομμάτια βασισμένα στο βιβλίο της Ευαγγελίας Πεχλιβανίδου “Προσφυγιά – Αρμονίας Κατάλυση” τα οποία παρουσιάστηκαν σε συναυλία στην αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Ωωωχ! Ωχ καημένο Α-ϊβαλί
Αϊβαλί, Πέργαμε και Ντι-κελί
Αϊβα-α-α-λί, Πέργαμε και Ντι-ι-ι-κελί, (2χ)
αμάν, α-α-μάν, η καρδούλα μου πο-ο-νεί.(2χ)
Τι ευλογία
όταν ένας άνθρωπος
είναι Άνθρωπος!
(Από την Ευαγγελία Πεχλιβανίδου)
Η μνήμη ίσως
να είναι του ορατού
μία πλάνη.
(Από την Τζένη Κουφοπούλου)
Τηνε ‘λέγαν Ρόζα-Άλμπα, κι όπως χόρευε τη Σάμπα
μόνο για το χατίρι μου,
ξάφνου απ’ της ψυχής την άκρη, πνίγηκε καυτό ένα δάκρυ,
στο παγερό ποτήρι μου.
Στην προκυμαία
Σάββατο δείλι, γύρω στην έξι
στο δρόμο ούτε ψυχή, και έχει βρέξει.
Φουρτούνα η θάλασσα, αγριεμένο κύμα,
καράβια στέλνουνε κινδύνου σήμα…
Όταν ξεκίνησα αυτή την πορεία της “Διασπορικής Λογοτεχνικής Στοάς”, με γνώμονα πάντα τη σωστή αντιπροσώπευση και το σεβασμό της τέχνης, δεν γνώριζα ποια άτομα θα συναντούσα. Δεν ήξερα ποιους ο χρόνος θα φέρει στην πορεία μας.
Μερικοί ήρθαν και απήλθαν, καλή τους ώρα. Μερικοί έδωσαν και πήραν και μετά σίγησαν, τους ευχαριστώ. Μερικοί όμως έμειναν κοντά στην προσπάθεια, πίστεψαν ότι κάτι εδώ συμβαίνει που ίσως αξίζει ν’ αφιερώσουν λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους γι’ αυτό.
Έμοιαζε με χώρα των Κιμμερίων, χωρίς ηλίου φως,
κατέβαινα τα σκαλιά ως εκεί που ζουν αιώνια νύχτα,
με παρέσυρε το ρεύμα των νέων, στην πύλη του Άδη,
The place is lacking in sunlight, resembles the Cimmerians’ land;
I walked the staircase down where they live in endless night;
carried away by youngsters, I came to the gate of Hades,
…Όπου κι αν σκάψεις μες στα σπλάχνα της θα βρεις
χρόνων χιλιάδων ατελείωτη ιστορία
Κι ειν’ η Ελλάδα που ευλαβείσαι σα θωρρείς
Την ιερή της και τρανή, αθάνατη πορεία…
Ανήμερα του Πάσχα, στις 27 Απρίλη 2008 λίγες μόνο ώρες μετά την Ανάσταση του Κυρίου άφησε την τελευταία του πνοή ο καταξιωμένος Ελληνο-Κύπριος μουσικοσυνθέτης, ο συναισθηματικός τραγουδοποιός, ο μεγάλος αγωνιστής και πατριώτης Μάριος Τόκας. Μεγάλη απώλεια αλήθεια στον κόσμο της Ελληνικής μουσικής. Ήταν μόλις 54 χρονών και είχε ακόμα τόσα πολλά να προσφέρει.
Το μικρό γιασεμί το τρύγησαν
μεσ’ απ’ τους μπαξέδες.
Μην κλαις, μικρούλι γιασεμί…
Μετάφραση του έργου του