Στην αχλή των κεριών, στης άνοιξης τη λιτανεία,
η μοναξιά ρούχο βυζαντινό,
ντύνει ευλαβικά της προσευχής την προσδοκία.
Προσέρχονται τότε οι ευχές, κυράδες της ψυχής,
με μυρωμένη βιολέτα και θυμιατό,
Μου λείπουν τα παλιά επιστολόχαρτα…
Διάφανα, λεπταίσθητα, κάτω απο στρογγυλά γράμματα ψυχής.
Μελάνια σε καλλίγραμμες πένες, να χαράζουν απαλά τη σκέψη, το όνειρο,
τις κυράδες λέξεις, πάνω στο σώμα του χαρτιού, να λικνίζεται η αφή πάνω στα γράμματα,
στην μυρωδιά που λεξιπλάθει ,μεταφέροντας κρυφές αισθήσεις !
Γυρεύω να φιλήσω τρυφερά, το χέρι που γράφει με το βλέμμα ριγμένο πάνω στις συλλαβές,
να φωλιάσει εντός μου όλη η παρουσία, που κατέχει τούτη η γραμματοσειρά, τούτη η ύπαρξη.
Ντράπηκε ο έρως του κορμιού
στον ίσκιο των ρυτίδων.
Σύρθηκε αργά, βουβάθηκε
στην άμπωτη του χθες…
Μα πώς να ζήσει τ’ όνειρο
σε άνυδρη ροή.
Οι λέξεις μου, σιγά-σιγά
μορφές αγαπημένων παίρνουν…
Βλέμματα σαν ανατολή,
χαμόγελα με περιγράμματα
από αρχαία παραμύθια,
ανάσες με άγιες ευωδιές
απ’ των παιδιών τα χείλη…
Σαν ξωτικό των συλλαβών
πλανιέμαι στις σελίδες..
ψάχνω ένα νόημα να βρω,
ένα κρυμμένο σήμα,
ένα πετράδι σύμμαχο
ν’ αλλάξω τις ροές,
μέσα απ’ τις λέξεις, όποιοι άνθρωποι, μπορούν και να μονιάζουν,
να βρίσκουν χώρες στοργικές στο χάρτη της καρδιάς…
Φεύγει ο Αύγουστος, γλιστρά
μες στα μελτέμια της ψυχής μου
λύνει τους κάβους
αρμενίζει στ’ ανοιχτά.
Τις λέξεις βάφει με το μωβ
της θύμησής μου
ένα τραγούδι αποκοιμιέται
στα βαθιά!
Πώς να χωρέσει ο στεναγμός
σε ξύλινο μολύβι,
όλο το μπλε της θάλασσας
σ’ένα φτωχό χαρτί.
Πώς να πιαστεί το βλέμμα σου
μες στο μαβί του ήλιου
και ν’ακουστεί βαθιά φωνή
στου αγέρα τη ριπή.
Κοίταζα στο βάθος των ταξιδιών
μια ανάμνηση χαμένης εφηβείας…
Να μιλά το βλέμμα,
να βυθίζεται στις ρίζες,
εκεί που ξεκινά το νερό τη φυλή του…
Φύγαν οι λέξεις Φύγαν κι απόψε οι λέξεις… Πέταξαν πέρα, δρασκέλισαν τα πλέγματα του νου, αρπάχτηκαν απ’τα ειδύλλια των γλάρων,…