Sometimes you may think
That I have become this broken person,
Worn out in pieces…
In pieces…crack!
I am not…
I am all love…
Plenty of love to give you
Στην αχλή των κεριών, στης άνοιξης τη λιτανεία,
η μοναξιά ρούχο βυζαντινό,
ντύνει ευλαβικά της προσευχής την προσδοκία.
Προσέρχονται τότε οι ευχές, κυράδες της ψυχής,
με μυρωμένη βιολέτα και θυμιατό,
Δεν είναι άρτος
Δεν είναι άνθος
Δεν είναι ζαχαρωτό…
Όμως αλήθεια πώς χορταίνει!
Ως αίσθημα έχει τις βαθμίδες του
Και ως «βρώμα… Αγαθόν, Βέλτιον, Άριστον!»
Τόσο χωνευτικό τελικά ως αμοιβή
που φωτίζει το είναι σου,
λαμπρύνει το πνεύμα σου, ανεπαίσθητα!
Και αν δεν μπορείς να το ιδιοποιηθείς
αν δεν κραυγάζεις τον παιάνα της Νίκης
όταν την γεύεσαι… Αλήθεια… τι πειράζει;
Είναι όμως βέβαιο πως ο Κόσμος
γύρω σου ομορφαίνει,
και το χαμόγελο ενός -όποιου- παιδιού
φουντώνει μέσα σου, το αίσθημα της ευθύνης!
Το έχουμε όλοι μας περί πολλού το Πάσχα των Ελλήνων. Δικαίως άλλωστε· γιατί όχι; Είναι και αυτό -ή μάλλον είναι κατ’ εξοχήν- μια νεοελληνική αποκλειστικότητα, μια εντελώς δική μας πατέντα, όπου δίνεται μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία· -ευκαιρία διαρκείας· σε πολλά επεισόδια και μάλιστα με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη- να συνυπάρξουν Ανατολή και Δύση. Να συνευρεθούν· ανοιχτά και εντελώς ανερυθρίαστα, ακόμη και στις πλατείες των χωριών, η Εκκλησία και το Κράτος. Δίνεται η ευκαιρία, ανώτατοι εκκλησιαστικοί λειτουργοί να πάνε χέρι-χέρι με το πολιτικό προσωπικό τού τόπου. Η ‘σοβαρή’ δυτική κλασική μουσική να συνηχήσει για μια βδομάδα -κάπως σαν τιμωρία- μαζί με βυζαντινούς ύμνους. Κι ακόμα· η νηστεία, η ειρηνική λιτότης -η υγιεινή διατροφή έστω- να δώσει τη σκυτάλη στα πλέον αιμοσταγή απωθημένα και τις χειρότερες χοληστεροειδείς υπερβολές. Και βέβαια -χωρίς ίχνος αστεϊσμού- το κατά τη γνώμη μου κυριότερο: Δίνεται η ευκαιρία να γίνουν πιο καθημερινές, πιο φανερές στον καθένα· η ανώτερη, εσώτερη, βαθύτερη, ουσιαστικότερη υποτίθεται Μεταφυσική έκφραση της Ορθόδοξης εκκλησίας απ’ τη μια μεριά, κι απ’ την άλλη· η επίσημη, καθημερινή Πολιτική πρακτική ενός σύγχρονου πολιτισμένου Δυτικού Κράτους της Ε.Ε, απ’ τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη: Εξαιρετικά ενδιαφέρον μείγμα, αν το κοιτάξει κανείς προσεχτικά και νηφάλια· χωρίς παρωπίδες.
Μου λείπουν τα παλιά επιστολόχαρτα…
Διάφανα, λεπταίσθητα, κάτω απο στρογγυλά γράμματα ψυχής.
Μελάνια σε καλλίγραμμες πένες, να χαράζουν απαλά τη σκέψη, το όνειρο,
τις κυράδες λέξεις, πάνω στο σώμα του χαρτιού, να λικνίζεται η αφή πάνω στα γράμματα,
στην μυρωδιά που λεξιπλάθει ,μεταφέροντας κρυφές αισθήσεις !
Γυρεύω να φιλήσω τρυφερά, το χέρι που γράφει με το βλέμμα ριγμένο πάνω στις συλλαβές,
να φωλιάσει εντός μου όλη η παρουσία, που κατέχει τούτη η γραμματοσειρά, τούτη η ύπαρξη.
Σαν πλησιάζει ο καιρός στο τέλος του να ’ρθει
στην καταχνιά ξεχνιέμαι και γυρίζω λίγο πίσω.
Ένα λαγούμι στον χρόνο ανοίγω
και τους ορίζοντες της καρδιάς μου, την καρδιά της
ψυχής μου
στο πρωτόφταστο την φέρνω σημείο του τώρα`
εκεί που πρωτόζησα ετούτες τις πληγές
τότε που πληγωμένη η ψυχή κατάβαθα
αλυχτούσε κι έκλαιγε τη μαύρη προσευχή της
στην αλλοτινή της πορεία
Με ρίχνει αυτή η οχλαγωγία
με φθείρει αυτή η καθημερινότητα
με βλάπτει η εγωλατρία
ο πόνος του αβέβαιου, του αύριο
με ρίχνει κι η επίκτητη η τάση
προς το ασύμβατο συμφέρον… ολοταχώς.
Οι τηλεφωνικές οχλήσεις τού εξάδελφου Θάνου, παραδόξως, είχαν πυκνώσει πολύ τώρα τελευταία. Χθες μόλις, βρέθηκε επιτέλους κι ο νεαρός υπομηχανικός, που συμφώνησε να πάμε να τού δείξω το χτήμα στη Λυγιά, για να μού κάνει ένα τοπογραφικό, να το ’χω, μπας και φανεί κάποιος επενδυτής και θέλει ν’ αγοράσει· ποτέ δεν ξέρεις. Σήμερα η μέρα ήταν πολύ καλή. Οπότε πρωί-πρωί ξεκίνησα κι εγώ να πάω στο πατρικό μου στο Δερβένι, που είχα να τού μιλήσω απ’ τα τέλη τού Νοέμβρη, όταν βρεθήκαμε εκεί, μ’ έναν Λιβανέζο: Μεσίτης λέει· λήσταρχος, δολοφόνος κανονικός, που γυρίζει εδώ κι εκεί, ψάχνοντας θύματα, στοχεύει, κι αγοράζει μπιρ παρά.