Aσπρόμαυρη η συνήθεια του φθινόπωρου,
Να αδειάζει απ’ τις φυλλωσιές τα δέντρα,
Να βάφει αποξένωση την κοίτη του νερού
Να σουρουπώνει τις καρδιές…πρωί-πρωί
στις όχθες…
Κάτω, χαρούλες, κι όλο φως οι μυγδαλιές
τρελό χορό μέσα στους δρόμους αρχινίσαν
κι εδώ στους λόφους ανεμώνες αγκαλιές
μια πρώιμη άνοιξη, χιλιόχρωμη, σκορπίσαν…
Οι ακακίες άνθισαν στη γειτονιά μας
ίσως πολύ νωρίς, μάλλον πολύ νωρίς,
στα πεζοδρόμια στεγνώσαν οι σταγόνες
ενός χειμώνα που συνάχτηκε θαρρείς.
Κι άλλος ένας χειμώνας πέρασε.
Ο τελευταίος χειμώνας ήταν γεμάτος, αναμφίβολα…
Γεμάτος θέατρα και μουσικές, χειροκρΟτήματα,
υποσχέσεις και χειροκρΑτήματα,
προοπτικές και προσδοκίες και όνειρα,
γεμάτος με αφιερώσεις και σαββατοκύριακα
και γεμάτος ανυπόμονες ευχές,
για ένα ζεστό καλοκαιράκι,
που, αναμφίβολα, ήλθε κι αυτό
κι ύστερα πέρασε…
Δε χάιδεψα της ροδανθής τα μπουμπουκιάσματα
μήπως τυχόν μαδήσουν
Δεν άγγιξα τους στήμονες της χαραυγής
μήπως και τους πληγώσω
Δεν αγκάλιασα τα φούλια μες στην Άνοιξη
Μη λάχει και γεράσουν
Δεν απόθεσα στις παπαρούνες των χειλιών
Η άνοιξη είχε μπει για καλά. Και δεν την έφεραν μόνο οι δυο καινούριες συμμαθήτριες στην τάξη. Ήταν κι ένας καινούριος καθηγητής της φιλολογίας, που μας τον παρουσίασαν ολότελα άξαφνα κι αναπάντεχα, ν’ αντικαταστήσει τον παλιό μας, γιατί, λέει, γέρασε.
Δε μας άρεσε αυτή η απροειδοποίητη αλλαγή. Στο κάτω-κάτω με το «γέρο» τα πηγαίναμε μέλι-γάλα. Ήταν κουρασμένος απ’ τα χρόνια ο άνθρωπος και δε μας ζόριζε και πολύ στο μάθημά του. Τούτος ο νέος σίγουρα θα κρατούσε μιαν άλλη στάση απέναντι σ’ όλους μας, δημιουργώντας μας υποχρεώσεις. Τον είδαμε με πολλή επιφύλαξη.
Με την ίδια επιφύλαξη μας αντιμετώπισε στα δυο πρώτα του μαθήματα κι εκείνος. Τυπικός και συμμαζεμένος, μας κοίταζε έναν-έναν ερευνητικά, αποφεύγοντας να προσθέσει έστω κι ένα «και» σ’ όσα είχε καθήκον να μας διδάξει.
Κάτω, χαρούλες, κι όλο φως οι μυγδαλιές
τρελό χορό μέσα στους δρόμους αρχινίσαν
κι εδώ στους λόφους ανεμώνες αγκαλιές
μια πρώιμη άνοιξη, χιλιόχρωμη σκορπίσαν..
Όλοι οι γέροι της βουλής προσμένουν μια Δευτέρα
και η βδομάδα μένει στις μέρες τις επτά,
όλα τα άπλυτα θα βγουν κρυφά την ίδια μέρα,
θα φαν σ’ όλα τα γεύματα, θ’ αλλάξουνε γραπτά.
Δεν διοικούν, κι η χώρα μας που διπλοπροσκυνάει
αίμα χάνει στο διάβα τους, το λένε πεπρωμένο,
μένοντας μόνοι και γυμνοί χειμώνας σαν περνάει
φέρνουν γενιές με παρελθόν μπρος σε τετελεσμένο.
Έξω από το τζάμι έτριζε
ο ήλιος του Μαγιού
και μέσα μελαγχολικά
φυλλοροούσε μια Άνοιξη