Να θες τόσα να πεις και να μη λες
γιατί, απόκριση δεν πρόκειται να πάρεις,
λες και μόνος σ’ έρημο νησί υπάρχεις,
ενώ γύρω σου χιλιάδες κτυπούν καρδιές,
κι ασήκωτο φορτίο να σηκώνεις τους καημούς
μες τη νύχτα, δίχως αποκούμπι
κι η σκέψη να καλπάζει χωρίς σταματημό
σ απέραντους δρόμους, σε ώρες γαλήνης.
Δρόμοι γεμάτοι όνειρα -χιλιάδες αναμνήσεις-
πίκρας, χαράς, και στεναγμοί αμέτρητοι
για ώρες που χάθηκαν στο διάβα του χρόνου.
