Δε χάιδεψα της ροδανθής τα μπουμπουκιάσματα
μήπως τυχόν μαδήσουν
Δεν άγγιξα τους στήμονες της χαραυγής
μήπως και τους πληγώσω
Δεν αγκάλιασα τα φούλια μες στην Άνοιξη
Μη λάχει και γεράσουν
Δεν απόθεσα στις παπαρούνες των χειλιών
Ένα δάκρυ κύλησε αργά
και σφράγισε την ελπίδα
πού ξεψύχησε πάλι στά σωθικά μου.
Η ματιά πού φτερούγησε ολούθε
κυοφόρησε ονείρατα καινούργια
κι είπε να κάνω λίγο κουράγιο ακόμη
γιατί οι ελπίδες είναι επτάψυχες,
κι υπάρχουνε μέχρι να πέσει η αυλαία.
Πέταγες κι είχες εμπρός σου ουρανούς
κι ο νους ο ονειράρης
σκόπευε προς την αθανασία.
Οι ελπίδες οι δειλές γενήκανε κολώνες,
δαυλοί βάψαν με φως τις σκοτεινιές,
δεν σκούζεις πια σ’ ανηφοριές
ζωγράφισες χαμόγελο στα χείλη.
Στην γλάστρα ανθεί ο βασιλικός
κι ο Αύγουστος βάζει φωτιά στ’αμπέλια,
γλυκό κρασί στα σωθικά
και περισσά τα μέλια.
Τώρα που το μικρό χελιδόνι
Φιλά ξανά της πασχαλιάς τα μύρα
Τώρα που το κόκκινο δεν είναι μόνο αίμα
Αλλά κι αγάπη του φωτός και της υπέρβασης
Τώρα μπορώ να ομολογήσω τους καινούριους ήχους
Μίας ανάστασης των έγκλειστων ελπίδων
“Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.” Ανδρέας Κάλβος…
Κι εσύ πατέρα τελικά μας ξεφορτώθηκες απ’ τις φροντίδες σου τις καθημερινές μένοντας σύντροφος σε ρυτίδες ηχηρές που πια κυλούν…
Γύρισες,
στα γνωστά σου τα λημέρια ξένε
ψάχνοντας στον αέρα μυρωδιά ‘πό γιασεμί
Γρήγορα
βρέθηκες στου χωριού τα καλντερίμια
με μόνο φίλο μια καρδιά που νοσταλγεί