Νύχτα τυφλή
που κρύβεις το φεγγάρι ντροπιασμένο
απ’ το καθρέφτισμα στα απαλά νερά
μη δει τη γύμνια της ζωής μας.
Είσαι άτυχη νύχτα που ακούς
Το κατηφορικό ανέβασμα
Το φανταχτερό κατέβασμα
Το ανορίζοντο μαύρο του ουρανού.
Είσαι άτυχη νύχτα αν αισθάνεσαι !
Να θες τόσα να πεις και να μη λες
γιατί, απόκριση δεν πρόκειται να πάρεις,
λες και μόνος σ’ έρημο νησί υπάρχεις,
ενώ γύρω σου χιλιάδες κτυπούν καρδιές,
κι ασήκωτο φορτίο να σηκώνεις τους καημούς
μες τη νύχτα, δίχως αποκούμπι
κι η σκέψη να καλπάζει χωρίς σταματημό
σ απέραντους δρόμους, σε ώρες γαλήνης.
Δρόμοι γεμάτοι όνειρα -χιλιάδες αναμνήσεις-
πίκρας, χαράς, και στεναγμοί αμέτρητοι
για ώρες που χάθηκαν στο διάβα του χρόνου.
Νύχτα τυφλή
Δε θωρείς της καρδιάς τ’ άναρχο σούρσιμο
Πάνω στον ατσάλινο ψηφιδωτό πεζόδρομο
Της πολιτείας του αχανούς.
Είσαι τυχερή, νύχτα, που δε βλέπεις
Μόνο δακρύζεις που και που
Κι οι ταπεινές νεράιδες των ψυχών μας
συλλέγουν τα πικρόμαυρα μαργαριτάρια
συλλεκτικά κομμάτια της μετάνοιας.
Γριά γυναίκα τώρα, πρόσφυγας
απ’ τα παλιά της νιάτα.
Χαριεντιστός γιαλός στην πόρτα της
και πέρα τα θαμπά βουνά
της χαμένης πατρίδας.