Να θες τόσα να πεις και να μη λες
γιατί, απόκριση δεν πρόκειται να πάρεις,
λες και μόνος σ’ έρημο νησί υπάρχεις,
ενώ γύρω σου χιλιάδες κτυπούν καρδιές,
κι ασήκωτο φορτίο να σηκώνεις τους καημούς
μες τη νύχτα, δίχως αποκούμπι
κι η σκέψη να καλπάζει χωρίς σταματημό
σ απέραντους δρόμους, σε ώρες γαλήνης.
Δρόμοι γεμάτοι όνειρα -χιλιάδες αναμνήσεις-
πίκρας, χαράς, και στεναγμοί αμέτρητοι
για ώρες που χάθηκαν στο διάβα του χρόνου.
Ο έρωτάς μου η θάλασσα και εγώ
Ο έρωτάς μου τα κύματα και εγώ
Ο έρωτάς μου οι βροντές και αστραπές και εγώ
Ο έρωτάς μου η βροχή, το χαλάζι, το χιόνι,
το θρόισμα των φύλλων,
Αν το φεγγάρι αντίκρυζε τα μάτια σου
θα κρύβονταν πίσω απ’ τα σύννεφα
γρήγορα, από ζήλεια,
προτού να δει τη θλίψη που τα λιώνει.
Σένα κομμάτι της ψυχής είχα αποθηκεύσει
Πίκρα κι’ απογοήτευση από δικούς και φίλους.
Είπα να πάω στον Θεό και να του την ανοίξω
Να δη κι’ας κρίνει πια αυτός τον πόνο μου να γιάνει.