Tag: σκέψεις

Ζούμε σε μια εποχή της «ευκολίας». Έτσι θα έλεγαν οι γονείς και οι παππούδες μας. Όλα σχεδόν αυτοματοποιημένα. Πατάς ένα κουμπί και πλένεις ένα σωρό από ρούχα. Χάθηκε η εποχή που το πλύσιμο στο ρέμα  ή στο ποτάμι ήταν μια σύναξη χαράς, μια έξοδος, μια επικοινωνία.

Το σιδέρωμα ήταν μια δύσκολη αλλά ρουτινιάρικη διαδικασία. Να κάνεις κάρβουνα, να τα βάλεις στο σιδερένιο σίδερο και κάθε τόσο να το κουνάς πέρα δώθε για να διατηρούνται αναμμένα. Δίπλα ένα τάσι νερό, όπου βουτάς το χέρι και το τινάζεις πάνω στα ρούχα για να σιδερωθούν καλύτερα. Και όλη την ώρα του σιδερώματος να τιτιβίζεις με τα παιδιά σου, με τις γειτόνισσες, να ρουφάς τα απλά νέα της γειτονιάς και της κοινωνίας γενικότερα και να λάμπεις από ηρεμία.

Τώρα αντίθετα το ηλεκτρικό σίδερο μπαίνει στην πρίζα – έχει και αυτόματο ατμό – και σύ, εγώ, καθισμένοι, συνήθως,  μπροστά στην τηλεόραση καταπίνουμε απροβλημάτιστα ό,τι άχρηστο έχει να μας σερβίρει, δίπλα σε ένα βουνό από ρούχα που βιαζόμαστε να τα τελειώσουμε γιατί μας περιμένει κι αυτό και το άλλο να κάνουμε.

Πικρό το τίμημα της ευκολίας και της κούφιας εμμονής για άκρατη κατανάλωση.  Ένας κύκλος αγώνα άγχους σε κάθε κύκλο που κάνει το ρολόι.

Κι οι δυνάμεις της άμυνάς μας αδυνατούν ολοένα καθώς νιώθουμε ότι χτίζουμε καθημερινά  «γιοφύρια της Άρτας» που μέσα σε λίγο διάστημα γκρεμίζονται και πρέπει πάλι απ’ την αρχή.

Αφήνουμε τη χαρά μας εγκλωβισμένη στο χρόνο, την επικοινωνία με τα παιδιά και τους δικούς μας φυλακισμένη στο τικ τακ του ρολογιού μας, που στέκει εκεί σαν κακό αφεντικό των υποχρεώσεών μας που οικειοθελώς υιοθετήσαμε.

Η νίκη στον καθημερινό αγώνα για κολαρισμένα σεντόνια, για πολύπλοκα φαγητά, για ατσαλάκωτα, ατέλειωτα ρούχα, για άψογο ντύσιμο, μαλλί, για τυπική άψυχη και άχρωμη αντιμετώπιση ανθρώπων και καταστάσεων που συμπορεύονται με τη ζωή μας, η νίκη αυτή πάνω στα υλικά πράγματα που τα κατακτούμε με ευκολία, έτσι νομίζουμε, η νίκη αυτή δεν είναι ούτε δικαίωση, ούτε επιτυχία.

• Θέλω να μη βρίζω, προσβάλλω, κατακρίνω χωρίς λόγο το συνάνθρωπό μου.
• Τα οράματά μου να μην είναι όπλα καταστροφής, αλλά γέφυρες επικοινωνίας και πηγές χαράς.
• Δε θέλω να προσκυνώ το χρυσό μοσχάρι των Εβραίων, ούτε να είμαι εγώ το χρυσό μοσχάρι στην ανθρώπινη έρημο των σύγχρονων χωριών και πόλεων.
• Καιρός να χαλάσουμε τις σχέσεις μας με το ρολόι και να ερωτευθούμε τη σχέση μας με την ψυχή μας.
• Να εγκαταλείψουμε τη σχέση μας με τις άχρηστες υποχρεώσεις μας και να δώσουμε βάθρο στις σχέσεις μας με τους δικούς μας.
• Να παραμελήσουμε τα ηλεκτρικο-ηλεκτρονικά κουμπιά που ροκανίζουν την ηρεμία μας και να βρούμε τα κουμπιά της αγάπης, της επικοινωνίας, της ανθρωπιάς μας.
• Καλύτερα απ’ το να είμαι Mercedes, να είμαι ένα μικρό van γεμάτο φωνούλες, γέλια, ηρεμία και ελπίδα.
• Καλύτερα απ’ το να είμαι βίλλα με δέκα φύλακες που κάνουν διάρρηξη στις απλές στιγμές μου, να είμαι καλυβόσπιτο γεμάτο γλυκειά ζεστασιά και ανθρώπινη παρουσία.
• Δε θέλω έναν  «κενοκρόταλο» αγώνα μέσα από ένα «προσωπείο».
• Θέλω –εγώ, εσύ, όλοι μας- να έχω τα ειλικρινή μάτια, τα αληθινά λόγια, τις ανθρώπινες εκφράσεις ενός Προσώπου.

Ευαγγελία – Αγγελική  Πεχλιβανίδου