Πέρασα σήμερα το παλιό σχολειό
στου δρόμου την κάμψη
του δικού μου παρελθόντος
που μ’ οδηγούσε ντουγρού στο Αριστοτέλειο.
Ερχόμενος από παραλία
λαχανιασμένος καθώς ανέβαινα
και βαθειά συγκινημένος
έκλαψα.
Έκλαψα σαν είδα πως άλλαξε μορφή
το δικό μου σχολειό,
άλλαξε όψη, ίσως για να μην το γνωρίσω
ίσως για να μην το αναζητήσω.
Με την ευκαιρία της Ημέρας του Πατέρα (19 Ιουνίου)
Στον Πατέρα μου Ηλία Πεχλιβανίδη και Δάσκαλό μου
(από του δασκάλους που δεν υπάρχουν πλέον -28 Νοεμβρίου 1973)
Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου
Φύτεψες, Δάσκαλέ μου, λουλούδια καρπερά
στον κήπο της ζωής σου,
γκρέμισες τους φράχτες και άφησες τα παιδιά
να χορτάσουν αρώματα και ζωή.
Οι ανθώνες γέμουν ακόμα στα κορφοβούνια
των σχολικών μας αναμνήσεων.
Κι εσύ πάντα εκεί ψηλά γεμάτος φως, να φωτίζεις.