Κείνο το μισοφέγγαρο
που δίχως όνειδος απλώνεται στον Πενταδάκτυλο
Εκείνο το θρασύτατο το μισοφέγγαρο
που σαν θεριό λυσσομανά
πριν έρθει το ξημέρωμα
Ζούσαμε στο Αρκάτζι (Αργάκι), λίγο έξω από τη Μόρφου. Το πιο όμορφο σπίτι το είχε ο πάππους μου γιατί ήταν μες στες λεμονιές. Ετρέχναμε , εβγαίναμε πάνω στα δέντρα κι εκρέμουμασταν ανάποδα ,σαν τα λεμόνια. Βλέπω τον θαρρείς με το μακρύ μουστάκι και το ψάθενο καππέλο να ποτίζει. Εκαθίζαμε στον ίσκιο κι ετάιζε μας κατσικίσιο τυρί και ψωμί . Έδειχνε μας να φτιάχνουμε στεφάνια με τους αθθούς της λεμονιάς.
Αφιερωμένο στην Ελληνίδα μάνα – γυναίκα – σύντροφο – αδελφή – κόρη Σε είδα να λαγγεύεις τη μοίρα μου…
Τζένη Κουφοπούλου Καρφιτσωμένο βλέμμα βραχνός καημός, στην Πράσινη Γραμμή! Τα χρόνια συρματόπλεγμα, τα χέρια πετρωμένα, τα όνειρα στοιβάζονται, στις κάνες…
Υπάρχουν ξεχωριστές στιγμές στη ζωή μας που μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη μας. Μας συνοδεύουν, μας εμπνέουν, και μας καθοδηγούν.
Τέτοιες στιγμές, δοξασμένες και ανεπανάληπτες είναι εκείνες που έζησα σαν νεαρή μαθήτρια Γυμνασίου κατά την διάρκεια του Απελευθερωτικού Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959.