Όπως κι αν είναι ο ουρανός
όπως και να τον ζωγραφίζουν
τα πουλιά των εποχών
πρέπει πάντα με βρόχινο νερό
να περιθάλπω καλοκαίρια
Δένω λοιπόν γερά ένα θολό απόγευμα
Τριγωνικός επίδεσμος
Εσύ
Εγώ
Χαλάσματα…
Κομβόι χάντρες η ψυχή μου
χαρτογραφημένες αναμνήσεις και πλεούμενοι πόθοι.
Με τον μύχιο σφυγμό της
στο ημερολόγιο της λησμονιάς.
Προσφυγιά στο όνειρο…
Οδοιπορούσα με αβέβαια βήματα.
Θραύσματα ουρανού ατάκτως κρημνισμένα
κι ένα ναυάγιο ελπίδας χωρίς εισιτήριο.
Προορισμός το πουθενά.
Μα ’ναψες, φως μου, μια φωθιά απού ζωή μου δίνει
και τρέμω όντε φανταστώ, την ώρα που θα σβήνει.
Τσι δυό καρδιές μας σμίξαμε και δε μας τσι ξεσμίγει
ούτε ο Χάρος μάθια μου, όποιος κι αν πρωτοφύγει.
ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΩΤΗ
Στο ταξίδι της πλώρης, που ανοίγεται εμπρός,
το άγνωστο, αρμενίζει καθάριο.
Τι κι αν στέκω, βυθισμένος σ’ αυτό,
είναι μακρύς ο δρόμος, της σύντομης ανάσας,
που πάλλεται, που πάλλεται, στο ρυάκι του λόγου,
της αγίας Σιωπής.
«Όχι». Ένα ξερό όχι. Πώς όχι; Δεν μπορεί· δεν θα κατάλαβε: Μια βδομάδα τώρα, τού εξηγούσε τού πατέρα του για μια τεράστια επενδυτική ευκαιρία, στο κέντρο της Λωζάννης, με αστείους όρους -πληρωτέα με λίρες Αιγύπτου, στο Κάιρο· αν είναι δυνατόν!- κι ο γέρος απ’ το γραφείο του τηλεγραφεί «Όχι». Ξαναστέλνει μήνυμα: «Όχι» πάλι. Στέλνει αμέσως κι άλλο: «Γιατί;» «Διότι θα λησμονήσεις την φιλτάτην Σάμον»… Ε άει σιχτίρ! Όχι ρε γαμώ το! Εδώ θα μπορούσε να χτίσει, μέσα στην Avenue d’ Ouchy, ολόκληρη πολυκατοικία με το τίποτα, κι ο άλλος να τού λέει αρλούμπες. Ε όχι! Πολύ φουρκίστηκε. Πήγε αμέσως να κλείσει εισιτήριο, να κατέβει αύριο κιόλας στην Αλεξάνδρεια, μα τον σταμάτησε η μάνα του: «Αφού τον ξέρεις τον πατέρα σου· αν τού κολλήσει μια ιδέα, πάει τέλειωσε, αυτό είναι».
Σε τούτο εδώ τον αγώνα είμαστε όλοι μέσα, είναι πολλές οι φωνές μας
δεν είμαστε ένας δυο συχωριανοί! Δεν είμαστε ένας δυο ποιητές που
βρεθήκαμε τυχαία στο δρόμο, είμαστε όλοι…ακόμα και ορισμένοι
Τούρκοι, ελάχιστοι αλλά είναι, το εύχομαι, γιατί χάνουν αίμα υπόληψης αν
δεν είναι, αλλιώς… είμαστε χαμένη ανθρωπότητα.
κλείνομαι όλο και πιο μακριά απ΄την ανατροπή
είμαι παιδί
ο πατέρας έχει ακόμα το Ford Cortina
και ξαφνικά πέφτω σαν μετεωρίτης στο παρόν
μια ενήλικη κουκκίδα
μεταμόρφωση μάγισσας νύχτας
χωράω παντού
και στον πιο ανεπαίσθητο φόβο
την ώρα που περνάει η μαύρη λιμουζίνα
με τα αδιάφανα τζάμια
τα διαφανή σώματα
τόσο όσο να αποκαλύπτεται
η δυσλειτουργία της καρδιάς