Δεν θα σηκώσεις ποτέ το δακτυλάκι σου
Να δείξεις κοιτάζοντας ζερβά, παιδί μου
Το αριστερό σου χέρι είναι διαβολικό
Κι ο δάσκαλος το είπε και η γειτόνισσα ακόμα και ο παπάς της εκκλησίας μας
Δεν, δεν θα δείξεις ποτέ με το αριστερό σου
Το ζερβό ή ζαβό ή ζαβρό σου
Δεν θα χαιρετίσεις ποτέ το πρωί μ’ αυτό
Ούτε και το κόκκινο μαντήλι της κοινωνίας να πιάσεις μ’ αυτό
Ούτε το γιακά σου να φτιάξεις με το αριστερό
Περνάει η γειτόνισσα, τη σκούπα αλλιώτικα κράτα

Χώμα και ύδωρ τ’ ανέντιμα κοράκια
ύπουλα παλεύουν να τ´αρπάξουν!
Μα Κύριε, εδώ που είμαι, μακρυά
βουτηγμένος σε βαρείς συλλογισμούς,
αναρωτιέμαι για την τιμωρία του «ξένου».
Το αίτημα αναλογίζομαι, των άνομων…
βαρβάρων!
Και πώς θα μπορούσα να είμαι εκεί
που θα ήθελα
την περίοδο αυτή, των καταιγίδων!