Αφήνεις τη ρέμβη τ’ ονείρου στο μαξιλάρι
για να διαβάσεις ένα ποίημα σε βάθος
Δίπλα το κεράκι με άρωμα βανίλιας
χρωματίζει το χοντρό τετράδιο των δακρύων
με κύκλους καιρών αξεπέραστων
Το κάνει παραμύθι αδιάβαστο
με την πονεμένη βασιλοπούλα του κοιμισμένη
σε αδειανά σατέν σεντόνια
Άγιο σώμα ανθρώπινο…
με τις ανάγκες και τα μυστικά σου.
Σ’ακούω χρόνια τώρα να μιλάς,
μιαν άλλη γλώσσα της σιωπής,
χωρίς κανόνες και σημάδια στίξης,
με μια γραμματική ανώτερη των
υπερθετικών,
Virgin to life, whore of the underworld.
Donned once with beauty,
Consumed now by carnality;
Deplete me of that which me makes human.
May your hand reach to my soul;
Poise it and torment it,
Lash it with the whip of your antipathy.
May the tendrils of anger reach deep to my mind,
Suffocate it with taint.
May it feel your wrath,
And your corruption;
So it may never forget the voice of beauty’s sorrow.
Είκοσι οκτώ του Οκτώβρη, τρεις η ώρα το πρωί·
οι στιγμές των ρολογιών καρφωμένες στο σκοτάδι·
κι’ ως να άνοιξαν οι πύλες, απ’ τους φύλακες του Άδη,
σαν ο Γκράτσι πήγε νά ’βρει των Ελλήνων την ψυχή.
Κι’ ως να εδάκρυσε η μέρα ξημερώνοντας βουβή,
σαν ο ίσκιος της τραβούσε κατά κει που λάμπει ο ήλιος
ενδοξότατος, τρανός, απ’ τ’ αθάνατο το σφρίγος
που, στου Έλληνα – φωτός, φωτοανεξάντλητη ροή –
δόξης στέφανο ηλιόπρεπα φορεί στην κεφαλή,
και μετέωρη εστάθη, μόνο λίγο, πριν χαράξει,
των Ελλήνων την περφάνεια, για να δει και να θαυμάσει:
θαλερή, χρυσανταυγίζουσα, ξανά, φεγγοβολή.
Καλοκαίρι, κι η ζωή ομορφαίνει
όλα γύρω, μοιάζουνε χαρωπά,
ο ήλιος την καρδιά σου ζεσταίνει
κι ο Έρωτας θεός, τα βέλη του σκορπά.
Μοίρα καλή, τόσα σου έχει χαρίσει,
συμπόνια, αγάπη κι ομορφιά
με καλοσύνη, η φύση σ’ έχει προικίσει
και σ’ έχει ντύσει μ’ αστέρια χρυσαφιά.
Mιά φορά κι έναν καιρό… υπήρχε η Χώρα των παραμυθιών
υπήρχαμε εμείς που τα γράφαμε,όλοι οι παραμυθάδες, μετά το τέλος μιας κουραστικής μέρας με ζεστές παντόφλες κι ένα υποβόσκων χασμουρητό υπήρχε πάντα στο χέρι ένα παραμύθι ταξίδι δίχως διόδια στην Χώρα της Φαντασίας..συντροφιά με την Χιονάτη , την Αλίκη την Σταχτοπούτα τον Τζακ και την μαγική του φασολιά.. μέχρι τα σημερινά παραμύθια τα διδακτικά για την Φύση, το περιβάλλον, τις Αξίες τον ρατσισμό, τα πιο αληθινά…πάντα υπήρχε μια ιστορία φυγή και διέξοδος στο μέρος του μη ρεαλισμού και πάντα μα πάντα υπήρχαν παιδιά που θέλανε να την ακούσουνε, όπως εσείς παιδιά μου που ήρθατε σήμερα από κάθε άκρη της Θεσσαλονίκης συνοδευμένα με τους γονείς σας για να τα ακούσετε !
The harrowing screams of death, a procreation of hell.
Our minds act as a cauldron for blood to boil,
Our tainted morals flow through our decrepit veins.
Dying is not nearly as painful as when you see it
before you.
Κομμάτια μουσικής
έπεφταν σαν κύβοι από ζάχαρη
στην πικρή κατάποση του απογεύματος.
Έξω σεργιανούσε ένα φθινόπωρο
ερχόμενο αργά από μελαγχολία
που μας χρωστούσανε τα σύννεφα.
Δυό πουλιά και ένα αστέρι
Πετάνε προς το άγνωστο
Κι είναι οι αντιστοιχίες
της παρομοίωσης πολλές
Πολλά μπορεί να πει κανείς
με δυο ουσιαστικά κι ένα ρήμα
Και ακόμα λιγότερα
με ακόμα πιο πολλά
Μετάφραση του έργου του