Νύχτωσες νωρίς πατρίδα, κομματιάστηκες σε σκιές
κι εγώ καταρρέω στον πόνο της σάρκας σου.
Έχασα την αυλή απ’ τα πόδια μου, το παιχνίδι απ’ το χέρι.
Συγχώρα με τώρα…
Πήρα μαζί την τελευταία ζεστασιά της αποτέφρωσης
κι ατέλειωτα φεύγω σ’ ατέλειωτους δρόμους.
Δαίμονες! αντίκρυ σας τώρα βαδίζω
και αντίκρυ σας ήλπισα τον θεό να γνωρίσω.
ΘΕΑΤΡΙΚΟ – Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται στη Μελβούρνη, στο Κορινθιακό χωριό της Βασίλως και στην Αθήνα μεταξύ 1953 και 1993. – Ο δημοσιογράφος, Θάνος Πετρίδης, 75άρης, προπολεμικός μετανάστης. Είναι συνταξιούχος αλλά εξακολουθεί να είναι ανταποκριτής ελληνόγλωσσων εφημερίδων της Μελβούρνης και του Σίδνεϊ. Με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε για πολλές δεκαετίες. Ο δημοσιογράφος εμφανίζεται στη σκηνή, Περπατάει πάνω κάτω και τελικά απευθύνεται προς τους θεατές.
Από τότε που, για ν’ αντιδράσω κάπως θετικά σ’ όλο αυτό το περίπου, άρχισα να καταπιάνομαι επιτέλους με τη χαμηλή βιβλιοθήκη κάτω απ’ το παράθυρο· λες κι όλα τ’ άστρα μαζί μ’ έβαλαν στο μάτι: Το πρώτο κιόλας βράδυ που έφυγε η Kim, ήρθ’ εδώ η Λένα, φορτωμένη μ’ όλου του κόσμου τα καλά και μια πρωινή τσιπούρα πελαγίσια· να την ψήσουμε στα κάρβουνα. Κι όταν με βλέπει φωτίζεται το πρόσωπό της. Με ρωτά, με φιλά και μ’ αγγίζει σα να ’μαι εικόνισμα Κι εγώ νοιώθω άσχημα· σα να μού ψήνει το ψάρι στα χείλη, γιατί δεν μπορώ να τής δώσω τίποτ’ απ’ όσα θέλει· κι ας κάνει τάματα, μετάνοιες και γονυκλισίες.
η πόλη μου έχει μια ουλή
κάτω από το κεφαλαίο του ονόματός της
οι περισσότεροι βλέπουν το ΄Αλφα
χωμένο στην άμμο σαν θησαυρός
μα ένα πέλμα παιδιού
μπορεί να την αποκαλύψει
ένα κάστρο
χτίζεται ολοένα απ΄τα χέρια του
κι εκεί αφήνονται
Στο κοιμισμένο δάσος έρπουν
άγνωστες… «νεοφώτιστες»… σκιές!
Κάτι τρέχει…
Τα πτερωτά θορυβούνται
τα σκυλιά ξυπνούν ανήσυχα!
Τα δέντρα σείονται στην υπόνοια
νοσηρής οσμής…
Κάτι τρέχει…
Το μυρμήγκι ξυπνά
και το μανιτάρι ρωτά…
Κάτι τρέχει;
Το κοάλα απότομα ξυπνά
από την έπαλξή του
τα απέναντι, τα δίπλα, τα χαμηλά,
παρατηρεί!
«Δακρύζουνε τα μάτια μου!»
You fooled the azure skies above, and hexed them to black flame
since life has been a gift to you, without the least of charge,
the voices of a madding crowd, sounded all the same
with your drugged emotions that echoed falsely large.