Μια μπάντα πήγαινε σε επαρχιακό παραλιακό δρόμο.
Έπαιζε εμβατήρια. Ένα παιδάκι δεκατέσσερω χρονώ,
με φαρδύ καπέλο και παλιά ρούχα της μουσικής
που έπαιζε τρομπόνι, δεν είδε τη στροφή του δρόμου.
A band on a provincial coastal road
was performing march. A fourteen-year-old boy,
with a wide hat and old clothes for musicians
playing a trombone, didn’t see the road turn.
Οι «Στιγμές από το ρεπερτόριο του θανάτου» είναι η 5η ποιητική συλλογή του Θοδωρή Βοριά. Εκεί βρίσκονται κάποιοι από τους θανάτους που συνθέτουν τη ζωή μας. Αυτοί οι θάνατοι, οι «καθημερινοί», οι πιο επώδυνοι, συνθέτουν το ρεπερτόριο που τελειώνει με τον φυσικό μας θάνατο. Είτε αναγκαστικά είτε από επιλογή μας γράφουμε κάθε τόσο τον επίλογο σε κομμάτια της ζωής μας. Τέτοια κομμάτια της ζωής έγιναν ανιλίνες και χαϊκού στις 16 σελίδες του βιβλίου που κυκλοφόρησε ελεύθερα στο διαδίκτυο τον Σεπτέμβριο του 2018.
Τόση έρημος,
λες,
πού πήγε;
Και τώρα δυο κόκκοι άμμου
σ’ αυτήν την κλεψύδρα…
Και τρέχεις έντρομος,
μέσα στη νύχτα
να ψάξεις το ποδήλατο
που σου κλέψανε παιδί.
Μισόγερτα παράθυρα, με λευκοσκισμένα
κουρτινάκια,
ίσα να περνά το βλέμμα απ’τη δαντέλλα τους!
Ένα χάδι ανάσας πάνω στο γιαλί κι
οι μνήμες γράφονται στο κοίταγμα!
Άλλες τόσες στο βούρκωμα, που
αφήνει ο γερο-χρόνος στα πόμολα της φθοράς,
αγκαλιά με τ’άγγιγμα των χεριών
πάνω στην ύλη!
Σου στέλνω γράμμα νοερό
εκεί ψηλά που είσαι
να σου μιλήσω να σου πω
πόσο πολύ σ’ αγάπησα!
Το ξέρω υπήρξανε στιγμές
που κάκιωσα μαζί σου
και ως εσύ μου θύμωνες
το βλέμμα σου χαμήλωνες
που σιωπηλά μιλούσε…
DE PROFUNDIS
Aν σου απλώσω
τις πληγές μου στο χαρτί
θα τις διαβάσεις;
ΘΗΤΕΙΑ
Σήμερα πάλι
θα σκοτώσω μια μέρα.
Πόσες μου μένουν;
The Man of God is drunken without wine
The Man of God is sated without meat
The Man of God is rapturous, amazed
The Man of God has neither food nor sleep
The Man of God is a king beneath a humble cloak
The Man of God is a treasure in a ruin
The Man of God in not of wind and earth
The Man of God is not of fire and water
Ένα ρητό του Ηράκλειτου, του τρισμέγιστου και πρώτου των αρχαίων φιλοσόφων, του οποίου ούτε το δέκα επί τοις εκατό των φιλοσοφικών ρήσεων δεν έχουμε στη διάθεσή μας, διδάσκει περισσότερα απ’ ότι έχουμε διδαχτεί μέχρι σήμερα. Και είναι κρίμα το ότι κάθε του λέξη δεν αποτελεί τη δεύτερη φύση μας ή δεν της αποτίνουμε την πρέπουσα σημασία. Μήπως στο “σύγχρονο” αυτό κόσμο αρέσκουμε να πιστεύουμε στη σύμπτωση, στα ευχολόγια, στην τύχη;
Πριν μερικά χρόνια επανέλαβα το ίδιο ρητό σε άρθρο μου, αντιγράφοντας πιστά τον φιλόσοφο και όπως περίμενα δεν υπήρξε αντίδραση από αναγνώστες. Ούτε τώρα δεν αναμένω αντίδραση. Είμαι εξοικιωμένος με το αποτέλεσμα, δεν έχω απαιτήσεις ούτε φρούδες αναμονές. Αλλά πώς μπορώ να κρύβω κάτι που γνωρίζω ότι οπισθοδρομεί την ανθρωπότητα σύμφωνα πάντα με τα προσωπικά μου πιστεύω;
Αυτές τις μέρες χρειάστηκε να τα ξεσκονίσω και πάλι εκείνα που είχα διαβάσει στον “Φαίδωνα” του Πλάτωνος καθώς και του Επικούρου “Περί ψυχής”. Έμεινα εντελώς ικανοποιημένος με την ανάγνωση, εκτός από κάποιο βασικό σημείο στο “Φαίδωνα” που δεν συμφωνώ, όχι επειδή είμαι λογικότερος, ή ότι θέλω να αντιτίθεμαι ή ότι επιθυμώ να επιδειχτώ και με κάθε σεβασμό προς τον μέγιστο των μεγίστων φιλόσοφο της αρχαίας Ελλάδας, απλά όμως δεν καταλαβαίνω αυτό το βασικό σημείο στο οποίο στηρίζει ο Πλάτωνας όλη τη θεωρία του περί ψυχής. Άλλωστε ο X. Θεοδωρίδης αναφέρει ότι ο θάνατος είναι κοινό θέμα θρησκείας και φιλοσοφίας και απ’ αυτόν εξουσιάζεται σε μεγάλο βαθμό ο στοχασμός των ανθρώπων. Κατά συνέπεια το ενδιαφέρον μου χτύπησε κόκκινο.
Μετάφραση του έργου του