Στο στόχαστρο του βομβαρδιστικού
χώρα που πρέπει ν’ αλλάξει ηγεσία
αποτυχημένη κυβέρνηση
ν’ αντικατασταθεί
βόμβες και τηλεκατευθυνόμενα βλήματα
θάνατος ακρίβειας σ’ εφαρμογή
εταιρεία αμυντικού εξοπλισμού
σ’ επιφυλακή
Ρόδο του Μαγιού
Τον Ήλιο που προσμένεις
Ήρθ’ η Άνοιξη!
Η παπαρούνα
Αλάθητα το Μάη
Άλικο βάφει
Το κρεμασμένο Ησυχαστήριο,
αρκεί.
Μαζί θ’ ανέβουμε
να δέσουμε ψυχή
εσύ κι εγώ!
Το οξυγόνο πλούσιο
θα μας αναφτερώσει
και σταυροφόροι
της Ύπαρξης εμείς,
θα μιλήσουμε της Πούλιας
στην Ανατολή της,
και θα φιλήσουμε
τον Αυγερινό,
στη Δύση του!
Πες μου για το παράθυρο εκείνο
που άνοιγε πάντα μέσα μας
γεμίζοντάς μας με θαλασσινό αγέρι
ορίζοντες, γλάρους, πανιά
Πες μου για τα πρωινά
που μας κρατούσε τη σκέψη αιχμάλωτη
στα γαλάζια παντζούρια του επάνω
καθώς τα ανοιγόκλεινε μια υποψία ταξιδιού
Κι όσο να πέσει το δείλι
Κύριε,
σαν έρθ’ η μεγάλη ώρα
του μυστικού μας δείπνου
μην προδοθώ
όπως Εσύ
μ’ ένα φιλί στο στόμα,
ούτε πισώπλατα να ’ρθει
του αγγέλου το μαχαίρι.
Ήτανε πάλι στο μετρό η γεύση από κόλαση
Και χτες στον δρόμο απλώς
την ώρα που διέσχιζε την πόλη
μια υποψία ρήματος
Και τις προάλλες , λέει, στο αεροδρόμιο
την ώρα που ένα μας ταξίδι
έχανε απότομα φτερά
Κι ο άνθρωπος έπαιρνε τόσα στερητικά
Κάποια καμπάνα
από το μακρινό παρελθόν
χτυπάει ακόμα αδύναμα στ’ αυτιά μου.
Η έρημη εκκλησιά
όπου το μισοτελειωμένο κερί
αγνό και μυρωδάτο
Το άσπρο σπίτι «εστέκετο εις τα περίχωρα των Πατρέων». Έτσι μήνυσε η Τασία στον αδερφό της τον Θανάση όταν του πρωτόγραψε για την αγορά του σπιτιού.
Ο Θανάσης είχε φύγει απ’ τα δεκάξι του για τη Νέα Υόρκη κι ενώ για δέκα χρόνια έστελνε κάθε μήνα χρήματα στις αδερφάδες του, μετά ούτε γράμμα ούτε γραφή. Οι δυο μεγαλύτερες είχαν καλοπαντρευτεί και τον είχαν ξεγράψει κι έμεινε η Τασία να μαζεύει τα δολάρια, αλλά μετά είπαμε, σταμάτησαν κι αυτά.
Η Τασία όμως δεν έλεγε να τον ξεχάσει. Ας μην απαντούσε πια στα γράμματά της, εκείνη συνέχιζε να του στέλνει τα νέα της κι εκείνα της γειτονιάς. Οι αδερφάδες της μέχρι να παντρευτούν και να φύγουν απ’ το δωμάτιο που έμεναν την είχαν «Τουρκίας νύφη», να τους πλένει και να τους σιδερώνει μέχρι να τυλίξουν η μία έναν υδραυλικό και η άλλη έναν μικροεργολάβο. Ο Θανάσης ήταν ο μόνος άνθρωπος που της είχε χαρίσει ένα πατρικό χάδι όταν έγδερνε τα τρυφερά της γόνατα στην αυλή. Ο μόνος που την είχε παίξει και της διηγούνταν παραμύθια για πρίγκιπες και μακρινά βασίλεια.
Πορτοκαλένια ‘ναι ντυμένα
τα έρημα τα ερωτευμένα,
πλατάνια, λεύκες και μυρτιές
κοιτιώνται μαραμένα.
Βροχή παγερή
πέφτει στην Ευρώπη
Από τον απόκρημνο βράχο του βορρά
μέχρι κάτω
στην αντιπέρα όχθη του εξαπατημένου ήλιου
κρύα νεροποντή
η υποκρισία
Οι άνθρωποι
σχήματα μελαγχολικά
στις πλατείες
Με απογοήτευση κοιτάνε
τα στόματα των παράνομων τραπεζιτών
Αθηνά Μελή Πολύχρωμα πουλιά την κόψη τ` ουρανού χαράσσουν πορεία προς τους πόλους της ψυχής. Σε ταραχοποιές σιωπές κλειδώνονται οι…
A church bell
from the distand past
keeps sounding powerlessly
in my ears
The lonely church where the half-burnt candle
pure and fragnant
still stands by St Mamas’ icon
Diasporic Literature is continuing the tradition of a special edition of its periodical for the World Day of Poetry on March 21, as declared by the United Nations.
Η Diasporic Literature συνεχίζοντας μια πορεία άξιας αντιπροσώπευσης των ποιητών κατά την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στις 21 Μαρτίου, όπως ανακοινώθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη εκδίδει αυτή την ηλεκτρονική προσπάθεια πενήντα-οκτώ ποιητών. Ατόμων που δεν μπορούν να ζήσουν δίχως τη δημιουργία, που δεν μπορούν να δημιουργήσουν δίχως ποίηση.
Δώδεκα διηγήματα, δώδεκα πρωταγωνιστές, ανάμεσα στο πεπρωμένο και την άρνησή του, την αμαρτία και την υποταγή, τη ζωή και τον θάνατο, και οι οποίοι, σύμφωνα με τους στίχους του ΄Αγγλου ποιητή Wystan Hugh Auden , που παρατίθεται ενδεικτικά από τον συγγραφέα στην προμετωπίδα του βιβλίου, «κατοικούνται από δυνάμεις που υποκρίνονται ότι τις κατανοούν». Ο συγγραφέας επιλέγει σκόπιμα ήρωες (ή αντιήρωες) από διαφορετικές εποχές, άτομα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ίσως περιθωριακά, μοναχικά ως επί το πλείστον, με ιδιορρυθμίες και ιδιαιτερότητες – χαρακτηριστικά που οξύνουν τη φαντασία, σε κείμενα που λογοτεχνικά είναι εξίσου αντισυμβατικά και αντιφορμαλιστικά όπως και οι ήρωες τους.
Μπαίνεις στο τρένο
όλοι με το κινητό
δεν υπάρχεις
Βγαίνεις στο δρόμο
όλοι κατηφείς
δεν υπάρχεις
Είναι οι καιροί
Κομμάτι δίσεκτοι…
«Πότε δεν ήταν άνθρωπε;»
Κυλούν οι μέρες δύσμοιρες
πιστή μου η κακουχία…
δεν βλέπω χάρη της χαράς
πρωί να λάμπει ο ήλιος,
μάτια να μου χαμογελούν
να με ζεσταίνει αγκάλη
χείλη… ν’ αποζητούν
τα έρημα τα δικά μου!
Πρωί πρωί
να καρφιτσώνω τη σκέψη στο περίπτερο
Κι εσύ
περαστική ευκαιρία
να σταματάς με περιέργεια
μπροστά στους πηχυαίους τίτλους μου
Δεν είναι μόνο τα γράμματα πιο μαύρα
πιο έντονα
Το φεγγάρι μάτωσε
κι απόψε
απ’ την απουσία σου.
Ύστερα πνίγηκε˙
ναυαγός
στ’ άγρια κύματα.
Άλικα
τώρα
τα νερά
και η απορία
στο «γιατί;»
των αθώων της απέναντι όχθης
αναπάντητη.
Δεν θα το δουν τα μάτια μου
εκείνο το νησί. Δεν πρόλαβα…
Με πρόφτασε ο καιρός που χάλασε,
μ΄ εμπόδισε η φουρτούνα που έπιασε.
«Απαγορεύεται ο απόπλους».
Κι αυτή η κακοκαιρία φαίνεται
πως θα κρατάει για πάντα.
Απαγορεύεται η Φολέγανδρος για μένα,
ακόμα κι αν το επιτρέψει η μπουνάτσα
να αμολήσουν τα καράβια.
Τόποι της γης και τόποι του μύθου και του γαλαξία, Κηφέας, Κασσιόπη, Ανδρομέδα, Σείριος, Ωρίων∙ ψάχνοντας αέναα για την αρχαία πηγή με όλα τα μέσα και όλους τους αφηγηματικούς τρόπους (στη συγκεκριμένη περίπτωση, με ελεύθερο στίχο και σονέτα), «αρχαιολόγος του εαυτού του ή δύστυχος εξαντλημένος θνητός (Mortalibus aegris)» αλλά και με τον ήλιο της ποίησης «να χύνει στο μέτωπό του λαμπράς ακτίνας αθανασίας (Κάλβος, «Η Βρετανική Μούσα»)», ο Γιώργος Βέης μέσα στο 2016 έκδωσε την 13η ποιητική του συλλογή με τον τίτλο Για ένα πιάτο χόρτα, από τις εκδόσεις Ύψιλον.
Σαν κλείνει ο κύκλος του καρναβαλιού…
μελαγχολία κρέμεται στην άκρη του χαμόγελου…
Μια περιδιάβαση στα έσω μονοπάτια
για μια πορεία σε ξεχασμένα εικονοστάσια…
Κρυμμένο Φως κάπου στην άκρη περιμένει…
The old lady had never learned anything else in her life except to drop blessings from her lips, as if the blessings sustained her.
Her eyelash colour faded, her face was a mass of wrinkles. ” Daughter, give me the votive candle so I may light it, and may you reign like a queen one
day”.
On Sundays, in the courtyard under the vine, they’d turn on the radio.
“Daughter, bring the radio, and may you pick up soil and have it turned to gold
in your hands”.
Ο Οθέλλος ξαναγυρίζει του Ν. Καζαντζάκη, είναι θεατρικό έργο, γραμμένο σε πεζό λόγο και η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι η απλή δημοτική. Χαρακτηριστικό στοιχείο ως προς τη δομή του έργου, είναι ότι συμπεριλαμβάνει τρεις πράξεις. Εισαγωγικό σημείωμα στο τεύχος 848, έτος 1962, πληροφορεί ότι το θεατρικό ετούτο, παραχωρήθηκε από τη δεύτερη σύζυγο του Ν. Καζαντζάκη, Ελένη, στο περιοδικό Νέα Εστία και προφανώς ως εκείνο τον χρόνο, ήταν ανέκδοτο. Ο Παντελής Πρεβελάκης σημειώνει ότι το έργο γράφτηκε στην περίοδο 1936-1937 και το χαρακτηρίζει: “Comedie Πιραντελλικής νοοτροπίας”. Την ίδια περίοδο, ο Καζαντζάκης μεταφράζει για το Βασιλικό θέατρο, το έργο του Πιραντέλλο. Απόψε αυτοσχεδιάζουμε, το Φάουστ του Γκαίτε και πολύ πιθανόν, τον Οθέλλο του Σαίκσπηρ, σύμφωνα με την άποψη του Πρεβελάκη[4]. Η επίδραση των έργων αυτών, στο θεατρικό του Καζαντζάκη Ο Οθέλλος ξαναγυρίζει, είναι διαφανής.
Δεν γνωρίζω τι είναι κείνο που μας έδωσε την ιδέα να κάνουμε αυτό το αφιέρωμα, ειδικά εφόσον σαν άνθρωποι του γραπτού λόγου που θέλουμε να πιστεύουμε ότι μας διέπει η λογική και η λογική αυτή προστάζει να μην πιστεύουμε σε ψήγματα της φαντασίας, της προκατάληψης, της μαντείας ή του αορίστου. Είναι όμως ευχής έργο το ότι καταφέραμε να συνδράμουμε σε μια προσπάθεια επίκλησης ενδιαφερόντων που μας αντιπροσωπεύει, εφόσον όλοι αγαπήσαμε και όλοι αγαπηθήκαμε κάποτε. Η ίδια συγκυρία με το αφιέρωμα ακριβώς δυο χρόνια πριν. Εσείς μπορείτε να κρίνετε αν πετύχαμε να αγγίξουμε τα πιο λεπτά σας συναισθήματα.
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ (Οι Ποριώτες γράφουν) «Ερωτική ενδελέχεια» Θάλεια Καραμητσοπούλου “Ολάνθη” Γράφει ο: Αρισ. Παν. Αντάνης Η πρώτη φορά …
Αν και τους όποιους δισταγμούς ενίκησες
τη ματαιοδοξία σου ακόμα δεν ενίκησες!
Κι αν θεωρείς πως τόσα έχεις προσφέρει
άλλοι, δύο και τρεις φορές τα πρόσφεραν,
κι όμως ποτέ κανείς δεν έμαθε γι’ αυτούς.
Κι η προσφορά αυτή δεν σπαταλήθηκε
εκεί που οι ίδιοι διάλεγαν, μα γιάτρεψε
των άγνωστων αδήριτες ανάγκες.
Χαλάσματα…
Κομβόι χάντρες η ψυχή μου
χαρτογραφημένες αναμνήσεις και πλεούμενοι πόθοι.
Με τον μύχιο σφυγμό της
στο ημερολόγιο της λησμονιάς.
Προσφυγιά στο όνειρο…
Οδοιπορούσα με αβέβαια βήματα.
Θραύσματα ουρανού ατάκτως κρημνισμένα
κι ένα ναυάγιο ελπίδας χωρίς εισιτήριο.
Προορισμός το πουθενά.
Το «πουθενά στο όνειρο»
ή «το όνειρο στο πουθενά».
τo κρασί, το λάδι, το νερό
όλα χυμένα μες στα μάτια σου
για να μεθάω τη ζωή
να αλείφω τις πληγές
να φτιάχνω υδατογραφίες στις ερήμους
Άνθρωπε εαυτέ μου
που εσύ είσαι εγώ και εγώ εσύ,
Στο μονοπάτι με τις μαργαρίτες
μύρισα την ευωδιά της εικόνας σου
κι’ ένιωσα την ανάσα σου να ρουφά
από μέσα μου
την πορεία μου προς σε.
Σε συνάντησα στην πολύβουη ερημία
της ψυχής μου,
αγώι να κουβαλάς όνειρα.
Σε απάντησα στις μεγάλες πορείες
των χειλιών μας
προς το άπειρο.
Μετάφραση του έργου του