Τολμώ ν’ ανθίσταμαι στην εξουσία του “πρέπει” και της “ντροπής”…
Τολμώ να εξεγείρομαι στην υποκρισία της…
Τολμώ να της υψώνω το βλέμμα και φωνή…
Τολμώ να φωνάζω δυνατά για το δίκιο μου…
Τολμώ να αρνούμαι την επιδαψίλευση κενών τιμών…
Τολμώ να δακρύζω στον πόνο του άλλου…
Ντράπηκε ο έρως του κορμιού
στον ίσκιο των ρυτίδων.
Σύρθηκε αργά, βουβάθηκε
στην άμπωτη του χθες…
Μα πώς να ζήσει τ’ όνειρο
σε άνυδρη ροή.
“Δε θέλω!.. Ντρέπομαι σου
λέω!” παραπονέθηκα γκρινιάζοντας στη μητέρα μου. Εκείνη όμως ξαναείπε με
μαλακιά φωνή
“Μα αποκριές είναι! Δεν είπαμε,
πως ό,τι και να φορέσεις, θα είναι καλό; Θα σε ντύσουμε νύφη και τη Νάνα
γαμπρό. Έτσι θα είστε και οι δυο σας μια χαρά μασκαρεμένες!”
Εγώ όμως διαφωνούσα τόσο επίμονα, που
έφερα τη μητέρα μου σε δύσκολη θέση.
Ψάχνω να βρω κάτι για να
στο συγχωρήσω
και δεν βρίσκω τίποτα. Και
ψάχνω… Και ψάχνω…
Όλη τη νύχτα ψάχνω. Μάταια…
Δεν υπάρχει κάτι
που να έχεις κάνει σε βάρος μου.
Χαίρε, Γη του Θεού, δώρο στους Έλληνες,
ποτήρι της γης γιομάτο θάλασσα,
ανθόκηπε που βρίθεις από χρώματα και σχήματα,
από γιούλια και γιασεμιά, από βασιλικό και θυμάρι.
Χαίρε μελίρρυτη γη, μελίρρυτης ιστορίας.
Μητέρα των Μουσών και της Τέχνης.
Γενεών που όρμησαν κόντρα στα ξίφη και στα βόλια
για να φυλάξουν τ’ αρώματα των προσευχών σου,
να προστατέψουν τους σπόρους των μελλόντων γενεών.
It is true,
Apollo’s fires
light up our existence.
Even when his mighty freaks out
because of our audacity.
Then he gets frustrated…
He becomes hostile,
even merciless.
At random he picks up
a person’s good deed.
He knows all about people
before Deucalion’s days
since we were created by God!
Σου τόχω πει από καιρό
πως να σε φτάσω δεν μπορώ
ψηλά στο πέταγμά σου
Έχω κομμένα τα φτερά
και μου την κλέβουν τη χαρά
για να βρεθώ κοντά σου
Πώς έγινε Ναι
Τόσο μεγάλο Όχι
Μ’ αμνημοσύνη !
Πηγές των Πρεσπών
Άνανδροι και μωροί
Σας ονείδισαν.
Η αδελφή σου
Στοιχειώθηκε στις Πρέσπες
Μεγαλέξανδρε.
Οι λέξεις μου, σιγά-σιγά
μορφές αγαπημένων παίρνουν…
Βλέμματα σαν ανατολή,
χαμόγελα με περιγράμματα
από αρχαία παραμύθια,
ανάσες με άγιες ευωδιές
απ’ των παιδιών τα χείλη…