Blog Posts

Άσωστη αγάπη!

«Πολύφλοισβη, ώ, θάλασσα,
την ομορφομαλλούσα
Θωπεύεις, επιμένεις
και ο θεός της τρίαινας,
ο άρχων των κυμάτων σου,
που κανακεύει άπαντες
σαν είναι στις καλές του,
κι αέναα εσένα επιβλέπει
την παρακολουθεί
-στο λέω-
μ’ ομμάτι υποψίας.

March 19, 2020 / No Comments / More

Πώς χτίζεται η γέφυρά μας

Η μάνα μου έχει έναν ουρανό στα μάτια
Τα κοιτάζω για να ανοίγω τα φτερά μου
Της λέω συχνά
Ο χρόνος είναι μαχαίρι μάνα
Κάποια στιγμή θα μας χαράξει σε δυο όχθες
Γράψε κάτι για τη ζωή σου
να ΄χω μια γέφυρα να σε ανταμώνω

March 8, 2020 / No Comments / More

Ταξίδι το Φθινόπωρο

Δεν έμεινε ικανοποιημένη, τίποτα δεν της άρεσε, ούτε τα μαλλιά της που όντας σγουρά, μακριά και ατίθασα πάντα, σήμερα πάρα ήταν κι ας τα έλουσε και χτένισε με ιδιαίτερη προσοχή, ούτε το μπλουζάκι με το στενό παντελόνι που κολάκευαν τη λεπτή, ψηλή κορμοστασιά της ούτε τίποτα. Μπα δεν μπορούσε να βγει έτσι. Τα πέταξε πάνω στο κρεβάτι, έβαλε μια φούστα μαύρη στενή, μαύρο τιραντιδέ μπλουζάκι, μαύρο μπολερό κόκκινα ψηλοτάκουνα παπούτσια λεπτά σκουλαρίκια και δαχτυλίδι κόκκινα, λίγο κοκκινάδι στα χείλη μολονότι δεν το συνήθιζε, αλλά ήταν πολύ χλωμή σήμερα, κοιτάχτηκε ικανοποιημένη στον καθρέφτη, κλείδωσε κι έφυγε.

March 6, 2020 / No Comments / More

Καλό Μάρτη

Ποια η αλήθεια αδερφέ, Πίσω απ’ τις μάσκες;
Αναδιπλώθηκαν ξανά τα Ερωτήματα…
Κρύφτηκαν μ’ ένα δάκρυ στα Αισθήματα!

March 3, 2020 / 2 Comments / More

Η νόσος των αιώνων

Νύχτωσες νωρίς πατρίδα, κομματιάστηκες σε σκιές
κι εγώ καταρρέω στον πόνο της σάρκας σου.
Έχασα την αυλή απ’ τα πόδια μου, το παιχνίδι απ’ το χέρι.
Συγχώρα με τώρα…
Πήρα μαζί την τελευταία ζεστασιά της αποτέφρωσης
κι ατέλειωτα φεύγω σ’ ατέλειωτους δρόμους.
Δαίμονες! αντίκρυ σας τώρα βαδίζω
και αντίκρυ σας ήλπισα τον θεό να γνωρίσω.

February 11, 2020 / 3 Comments / More

8 + 1 Χαϊκού

8 Χαϊκού – Bραβευμένα από τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ”ΤΕΧΝΗ”

February 10, 2020 / 1 Comment / More

Το σπίτι της Βασίλως

ΘΕΑΤΡΙΚΟ – Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται στη Μελβούρνη, στο Κορινθιακό χωριό της Βασίλως και στην Αθήνα μεταξύ 1953 και 1993. – Ο δημοσιογράφος, Θάνος Πετρίδης, 75άρης, προπολεμικός μετανάστης. Είναι συνταξιούχος αλλά εξακολουθεί να είναι ανταποκριτής ελληνόγλωσσων εφημερίδων της Μελβούρνης και του Σίδνεϊ. Με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε για πολλές δεκαετίες. Ο δημοσιογράφος εμφανίζεται στη σκηνή, Περπατάει πάνω κάτω και τελικά απευθύνεται προς τους θεατές.

Δέκα

Από τότε που, για ν’ αντιδράσω κάπως θετικά σ’ όλο αυτό το περίπου, άρχισα να καταπιάνομαι επιτέλους με τη χαμηλή βιβλιοθήκη κάτω απ’ το παράθυρο· λες κι όλα τ’ άστρα μαζί μ’ έβαλαν στο μάτι: Το πρώτο κιόλας βράδυ που έφυγε η Kim, ήρθ’ εδώ η Λένα, φορτωμένη μ’ όλου του κόσμου τα καλά και μια πρωινή τσιπούρα πελαγίσια· να την ψήσουμε στα κάρβουνα. Κι όταν με βλέπει φωτίζεται το πρόσωπό της. Με ρωτά, με φιλά και μ’ αγγίζει σα να ’μαι εικόνισμα Κι εγώ νοιώθω άσχημα· σα να μού ψήνει το ψάρι στα χείλη, γιατί δεν μπορώ να τής δώσω τίποτ’ απ’ όσα θέλει· κι ας κάνει τάματα, μετάνοιες και γονυκλισίες.

January 26, 2020 / 1 Comment / More