Μου λείπουν τα παλιά επιστολόχαρτα…
Διάφανα, λεπταίσθητα, κάτω απο στρογγυλά γράμματα ψυχής.
Μελάνια σε καλλίγραμμες πένες, να χαράζουν απαλά τη σκέψη, το όνειρο,
τις κυράδες λέξεις, πάνω στο σώμα του χαρτιού, να λικνίζεται η αφή πάνω στα γράμματα,
στην μυρωδιά που λεξιπλάθει ,μεταφέροντας κρυφές αισθήσεις !
Γυρεύω να φιλήσω τρυφερά, το χέρι που γράφει με το βλέμμα ριγμένο πάνω στις συλλαβές,
να φωλιάσει εντός μου όλη η παρουσία, που κατέχει τούτη η γραμματοσειρά, τούτη η ύπαρξη.
Σαν πλησιάζει ο καιρός στο τέλος του να ’ρθει
στην καταχνιά ξεχνιέμαι και γυρίζω λίγο πίσω.
Ένα λαγούμι στον χρόνο ανοίγω
και τους ορίζοντες της καρδιάς μου, την καρδιά της
ψυχής μου
στο πρωτόφταστο την φέρνω σημείο του τώρα`
εκεί που πρωτόζησα ετούτες τις πληγές
τότε που πληγωμένη η ψυχή κατάβαθα
αλυχτούσε κι έκλαιγε τη μαύρη προσευχή της
στην αλλοτινή της πορεία
Με ρίχνει αυτή η οχλαγωγία
με φθείρει αυτή η καθημερινότητα
με βλάπτει η εγωλατρία
ο πόνος του αβέβαιου, του αύριο
με ρίχνει κι η επίκτητη η τάση
προς το ασύμβατο συμφέρον… ολοταχώς.
Οι τηλεφωνικές οχλήσεις τού εξάδελφου Θάνου, παραδόξως, είχαν πυκνώσει πολύ τώρα τελευταία. Χθες μόλις, βρέθηκε επιτέλους κι ο νεαρός υπομηχανικός, που συμφώνησε να πάμε να τού δείξω το χτήμα στη Λυγιά, για να μού κάνει ένα τοπογραφικό, να το ’χω, μπας και φανεί κάποιος επενδυτής και θέλει ν’ αγοράσει· ποτέ δεν ξέρεις. Σήμερα η μέρα ήταν πολύ καλή. Οπότε πρωί-πρωί ξεκίνησα κι εγώ να πάω στο πατρικό μου στο Δερβένι, που είχα να τού μιλήσω απ’ τα τέλη τού Νοέμβρη, όταν βρεθήκαμε εκεί, μ’ έναν Λιβανέζο: Μεσίτης λέει· λήσταρχος, δολοφόνος κανονικός, που γυρίζει εδώ κι εκεί, ψάχνοντας θύματα, στοχεύει, κι αγοράζει μπιρ παρά.
Ο Ευγένιος είναι ερωτευμένος με τη Νεφέλη, την καλή συνάδελφο. Αλλά αυτή… πέρα βρέχει. Και μη νομίσεις πώς δεν έχει προσπαθήσει να της δώσει να το καταλάβει. Εμμέσως πλην σαφώς. Πολλές φορές, μάλιστα. Της έχει ζητήσει να βγούνε για καφέ. Της έχει προτείνει να πάνε για φαγητό και θέατρο και σινεμαδάκι, κάποια συναυλία. (Εντάξει, για … σκυλάδικα δεν της είπε ποτέ. Δεν θα πήγαινε ούτε με τη Σκάρλετ Γιόχανσον, τη μεγάλη φαντασίωση του Τσακαλώτου). Αλλά η απάντηση της Νεφέλης ήταν πάντα η ίδια. Η Νεφέλη ήταν διαρκώς απασχολημένη. Έτσι του έλεγε. Δεν προλάβαινε τη… ζωή της.
Τολμώ ν’ ανθίσταμαι στην εξουσία του “πρέπει” και της “ντροπής”…
Τολμώ να εξεγείρομαι στην υποκρισία της…
Τολμώ να της υψώνω το βλέμμα και φωνή…
Τολμώ να φωνάζω δυνατά για το δίκιο μου…
Τολμώ να αρνούμαι την επιδαψίλευση κενών τιμών…
Τολμώ να δακρύζω στον πόνο του άλλου…
Ντράπηκε ο έρως του κορμιού
στον ίσκιο των ρυτίδων.
Σύρθηκε αργά, βουβάθηκε
στην άμπωτη του χθες…
Μα πώς να ζήσει τ’ όνειρο
σε άνυδρη ροή.
“Δε θέλω!.. Ντρέπομαι σου
λέω!” παραπονέθηκα γκρινιάζοντας στη μητέρα μου. Εκείνη όμως ξαναείπε με
μαλακιά φωνή
“Μα αποκριές είναι! Δεν είπαμε,
πως ό,τι και να φορέσεις, θα είναι καλό; Θα σε ντύσουμε νύφη και τη Νάνα
γαμπρό. Έτσι θα είστε και οι δυο σας μια χαρά μασκαρεμένες!”
Εγώ όμως διαφωνούσα τόσο επίμονα, που
έφερα τη μητέρα μου σε δύσκολη θέση.
Ψάχνω να βρω κάτι για να
στο συγχωρήσω
και δεν βρίσκω τίποτα. Και
ψάχνω… Και ψάχνω…
Όλη τη νύχτα ψάχνω. Μάταια…
Δεν υπάρχει κάτι
που να έχεις κάνει σε βάρος μου.